Road House - recenzja

Jake Gyllenhaal nadal lubi sobie przypakować do roli. Zrobił to już nie raz, m. in. przy okazji „Everestu” czy „Do utraty sił”, gdzie także grał zawodnika sztuk walk. Także? Tak, bo najnowsza okazja, aby podziwiać imponującą formę 43-letniego gwiazdora to „Road House” – remake filmu „Wykidajło” z 1989 roku. Produkcja zadebiutowała na platformie Amazon Prime Video i już wiemy, czy jest to tytuł godny polecenia, czy jednak lepiej pozostać przy miłych wspomnieniach o Patricku Swayze w roli ochroniarza w przydrożnym barze.

O czym jest film?

Remake klasyka z lat 80-tych skupia się na postaci byłego zawodnika UFC - Daltona (Jake Gyllenhaal), który podejmuje pracę jako bramkarz w barze na Florydzie, gdzie zdesperowana właściciela jest w stanie zaoferować mu wielkie pieniądze za pozbycie się gangsterów, nękających jej przybytek. Bohater szybko odkrywa, że z pozoru rajskie miejsce, jest w rzeczywistości polem bitwy, gdzie kwitnie handel narkotykami, a w jego nowym miejscu pracy dosłownie co wieczór dochodzi do bijatyk. Choć Dalton jest wyjątkowo kompetentnym ochroniarzem, może mieć problem z nadciągającą odsieczą bandytów – szaleńcem Knox’em (Conor McGregor).

Schematy 

„Road House” z 2024 roku ewidentnie nawiązuje do filmu z lat 80-tych, choć czas i miejsce akcji nie pozostawiają wątpliwości, że wszystko rozgrywa się współcześnie. Widać na każdym kroku, że całą opowieść aktualnie po prostu trzeba oglądać przez palce. Mamy tu wyjętą spod prawa grupę bandytów, działających na zlecenie syna gangstera, pragnącego przejąć grunt pod budowę nowego biznesu. Mamy skorumpowanych gliniarzy, aby nikt nie czepiał się, że policja nic nie robi. Mamy typowy motyw „sam przeciw wszystkim/ostatni sprawiedliwy” – żywcem wyciągnięty z westernów. Mamy przewidywalny wątek romantyczny z nowo poznaną pięknością. Mamy bójki w barze i finałowy pojedynek protagonisty z jedynym godnym go przeciwnikiem. Do tego obowiązkowo mamy  trudną przeszłość Daltona i dręczące go wyrzuty sumienia i koszmary.

Jak to działa?

Choć „Road House” jest boleśnie schematyczny, seans mija szybko i przyjemnie. Jest to głównie zasługą Jake’a Gyllenhaala, który imponuje nie tylko sylwetką, ale też charyzmą i pomysłem na kreację postaci. Jego Dalton, jak na bohatera kina akcji, jest naprawdę nie aż tak jednowymiarowy. To człowiek wiecznie uśmiechnięty, ale uśmiech ten maskuje prawdziwe oblicze osoby zrezygnowanej, domagającej się wręcz bólu fizycznego i duchowego. Gość zanim połamie komuś palce, ręce czy szczękę, zawsze zacznie od rozmowy i prób załagodzenia konfliktu. Jest pełen dobroci, a przy tym to maszyna do zabijania, z którą nawet część gangusów woli nie zdzierać.

Dla samego Gyllenhaala warto zobaczyć ten film, ale nie tylko. „Road House” jest też świetnie nakręcony, a zwłaszcza sceny bójek pokazują, że reżyser Doug Liman zastanawiał się ze swym operatorem, jak pokazać akcję ciut ciekawie niż tylko w szaleńczym montażu, maskującym niedobory choreograficzne. Tutaj widzimy i czujemy wszystkie ciosy, a film choć potrafi być brutalny i krwawy (pod koniec zwłaszcza), nie przesadza w żadną stronę. Nowym klasykiem to nie będzie, ale wszyscy miłośnicy walk pod budką z piwem znajdą tu sporo interesujących tematów.

Ocena końcowa: 6/10

Michał Derkacz

fot. materiały prasowe