Kobieta w oknie - recenzja

14 maja 2021 roku na platformie Netflix zadebiutował film "Kobieta w oknie", na podstawie powieści A.J. Finna (pseudonim literacki Daniela Mallory'ego). Reżyserem jest Joe Wright, a w obsadzie mamy takie gwiazdy jak Amy Adams, Gary Oldman, Julianne Moore, Jennifer Jason Leigh, Anthony Mackie i Wyatt Russell (tak, ci dwaj znów razem po "The Falcon and the Winter Soldier"). Wszystko wskazuje na to, że tacy twórcy zagwarantowali nam seans godny polecenia... no, tyle że nie!

"Kobieta w oknie" to film, który najtrafniej opisać można słowem „irytujący”. Na każdym kroku, prawie w co drugiej scenie, obserwujemy coś, co tę irytację tylko potęguje. Choć Amy Adams lęk przed wychodzeniem z domu zagrała bardzo wiarygodnie, to niestety chorobą psychiczną nie można uzasadniać wszystkiego, co bohaterka robi, bądź nie robi, a tego typu wytrych nagminnie stosują twórcy.

Po tym, jak przez obiektyw aparatu nasza Anna widzi scenę morderstwa w mieszkaniu naprzeciwko, każdy pyta czemu nie zrobiła zdjęcia i oczywiście mają rację, bo 99% osób by takie zdjęcie natychmiast zrobiło. Z tym, że w tej sytuacji film można było skończyć po 40 minutach, a całe krwawe zajście w teorii ma zapoczątkować dopiero właściwą akcję, opartą na tym, że mamy słowo przeciw słowu, a „rozhisteryzowanej wariatce” nikt nie uwierzy bez dowodów, zwłaszcza gdy kobieta mówi o morderstwie w rodzinie, która jest w komplecie i nie zgłaszała niczyjej śmierci.

Bardzo wyraźnie sugeruje nam się, że Anna jako chora psychicznie osoba tę całą sytuację zwyczajnie sobie uroiła – wizytę późniejszej denatki, morderstwo, wszystko. To oczywiste i najprostsze rozwiązanie, więc nawet średnio rozgarnięty widz przewidzi, że ostatecznie musi okazać się, że główna bohaterka od początku miała rację, a jedyną zwiększającą emocje kwestią, pozostaje „kto zabił” i dlaczego? Pytania wzbudza też tożsamość zamordowanej kobiety, bo jest to istotne dla wytłumaczenia faktu, że wskazana przez Annę osoba żyje.

Dziwne jest natomiast, że do samego końca wezwani kilkukrotnie na miejsce śledczy nie mają pojęcia, że ktoś z bliskiego otoczenia sąsiadów Anny faktycznie nie żyje. A swoją drogą, czy ta rodzina Russellów nie może nauczyć się, że istnieje coś takiego jak żaluzje, ewentualnie zasłony? Tylko znów – nie byłoby filmu, a widz musi wiedzieć, że po drugiej stronie ulicy mieszka „przemocowy” ojciec (świetny w tej roli Gary Oldman) oraz zaszczuty przez niego, nieśmiały nastoletni syn, dl którego mieszkanie Anny jest jedynym azylem.

Tu znów dochodzimy do powielania schematów, gdy w temacie „kto zabił”, mordercą i psychopatą okazuje się osoba, której w teorii widzowie zupełnie nie powinni podejrzewać, czyli właśnie wspomniany syn. To ciekawe, jak sami twórcy tej historii wsadzają się na minę, robiąc z bohaterki byłą psycholog dziecięcą, która nie jest w stanie zauważyć, że z tych chłopakiem jest coś nie tak, ani też nie dostrzega niczego nienormalnego w swoim własnym zachowaniu.

Co jeszcze irytuje w filmie "Kobieta w oknie"? Może jeszcze to, że przez cały seans trudno traktować to wszystko na poważnie, gdy mówi nam się, że policja nie potrafi namierzyć nadawcy maila, w którym ktoś przesłał Annie zdjęcie, na którym ona śpi i wmawia się jej, że może to ona sobie sama zrobiła i udaje.

A potem jest jeszcze ta kuriozalna, sztampowa scena z retrospekcją wypadku, podczas której nasza główna bohaterka prowadzi samochód na niebezpiecznej drodze, całkowicie odwracając się w stronę tylnego siedzenia, by podnieść dzwoniący telefon. Może gdyby poprosiła o podanie albo wyłączenie go przez dwie inne osoby, jakie z nią jechały, to mąż i córka jeszcze by żyli. Psychologii w tym żadnej nie ma. Jest tylko bardzo kiepski kryminał, którego nie ratuje sprawne filmowanie i charyzmatyczne gwiazdy obsady.

Ocena końcowa: 4/10

Michał Derkacz

fot. materiały prasowe Netflix