Pełzająca śmierć - recenzja

Alexandre Aja to reżyser, który najlepiej czuje się w gatunku horroru i jego najnowszy film także potrafił nieźle nas wystraszyć. "Pełzająca śmierć" to bardzo solidny thriller, w którym prosty pomysł idealnie się sprawdza, choć nie zabrakło też kilku wpadek. Przeczytajcie recenzję!

Główną bohaterką jest tu Haley Keller (Kaya Scodelario), uzdolniona pływaczka, która wyrusza na poszukiwania dawno niewidzianego ojca, który nagle przestał odbierać telefon. Odnajduje go rannego w piwnicy domu rodzinnego i kiedy już wydaje nam się, że dziewczyna poradzi sobie z akcją ratunkową, okazuje się, że nadciągający huragan przygnał do ich domu grupę wielkich aligatorów z pobliskiej hodowli. Co więcej, cały dom zalewany jest przez falę powodziową i na ewakuowanych już terenach trudno będzie znaleźć kogoś do pomocy. Para bohaterów zostaje z potworami sam na sam i zrobi wszystko by przeżyć.

Taki zarys fabuły szybko przywołuje nam na myśl horror "W szczękach rekina" z 2012, jednak tym razem mamy tu świetny miks z motywami z "Nie oddychaj" (2016), bo aligatory reagują przede wszystkim na dźwięk. Haley musi przez cały czas omijać krążące po piwnicy aligatory, a z czasem akcja przeniesie się także w wyższe kondygnacje domu. Przez cały seans, razem z bohaterką, widzowie starają się znaleźć sposób na przechytrzenie krwiożerczych stworów, które atakują nie tylko protagonistów, ale też wszelkich innych ludzi, którzy z różnych powodów znaleźli się w okolicy i mogliby nieść pomoc.

Trzeba dodać, że ojciec Haley - Dave (Barry Pepper) jest ranny już na samym początku, a później jest z nim jeszcze gorzej. Sama Haley też szybko zostaje pogryziona i nie są to jej ostatnie rany. Przecież nie może być łatwo, prawda? No właśnie, tu dochodzimy do głównej wady filmu. Nasza para głównych bohaterów wydaje się być niezniszczalna, a im więcej mają ran, obić i złamań, tym żwawiej się poruszają uciekając przed... pełzającą śmiercią. Niektóre ich wyczyny można logicznie uzasadnić, ale czasem odnosimy wrażenie, że człowiek nie dałby rady chodzić z otwartym złamaniem nogi, a kobieca ręka po półminutowym pobycie w pełnej zębów paszczy powinna już tam zostać, a nie nadal sprawnie się poruszać. Od tego wszystkiego, Haley i Dave powinni najnormalniej w świecie się wykrwawić, bo nie zauważyliśmy by na bieżąco opatrywali swe rany.

Kończąc czepialstwo, zaznaczamy też, że w toku wydarzeń bohaterowie podejmują zaskakująco dużo nadmiernie ryzykownych akcji, zamiast najnormalniej w świecie wejść na dach swojego (dość wysokiego) domu i tam poczekać na helikopter ratunkowy czy inną pomoc. Tymczasem obserwujemy tu psychologiczny paradoks, kiedy instynkt samozachowawczy postaci wyłącza się podczas walki o życie. Oglądając to, widz wie, że nigdy nie postąpiłby podobnie w takich okolicznościach.

Wymienione głupotki fabularne schodzą jednak na drugi plan, kiedy uświadomimy sobie jak emocjonujące jest wszystko, co zafundowali nam twórcy. Podczas całego seansu nie ma ani chwili nudy, dłużyzn czy zbędnych dialogów. Wszystko popycha akcję w stronę rozwiązania, lub prezentuje zarys relacji między Halej a ojcem. Jasne, to dość sztampowe, że sytuacja kryzysowa zbliża do siebie dwie osoby, które straciły kontakt i mają za sobą trudną przeszłość, jednak tutaj wszystko zostało idealnie wyważone i dramatu rodzinnego jest tylko tyle ile trzeba, by widzowie jeszcze mocniej trzymali kciuki za parę protagonistów.

Akcja rozgrywa się w czasie jednego dnia i w 70% na przestrzeni tylko jednego domu. Mamy tu tylko kilkoro postaci i taka kameralność świetnie działa w tej produkcji. Każda śmierć ma znaczenie i każda decyzja bohaterów także, biorąc pod uwagę, że nadciągająca fala powodziowa ogranicza czas jaki Haley i Dave mają na ucieczkę z tej morderczej pułapki. Klimat też jest znakomity, nie tylko w przenośni, ale i dosłownie, bo przez calutki czas jeje deszcz, wieje silny wiatr i ogólnie nadzwyczajne umiejętności pływackie bohaterki wielokrotnie się przydają.

"Pełzająca śmierć" to film, który zdecydowanie warto zobaczyć, jeśli tylko lubicie thrillery, w których bohater jest zamknięty z potworem, którego na pierwszy rzut oka nie da się pokonać i trzeba go przechytrzyć. Tym razem trzymaliśmy kciuki za (bardzo dobrze grającą) Kayę Scodelario i wam też polecamy sprawdzić jak zakończyło się jej starcie z aligatorami. Tylko zabierzcie sztormiaki do kina!

Ocena końcowa: 7/10

Michał Derkacz

Film zobaczyłem w Oh Kino we Wrocławiu.

fot. Sergej Radović / materiały Paramount Pictures