Flash - recenzja spoilerowa

UWAGA: Recenzja filmu zdradza kluczowe elementy fabuły.

„Flash” po licznych aferach z wizerunkowych z udziałem Ezry Millera ostatecznie został ukończony i wszedł do polskich kin 16 czerwca 2023 roku. Film inspirowany historią z komiksu Flashpoint - punkt krytyczny eksploruje bardzo modny w ostatnich latach temat multiwersum oraz podróży w czasie i robi to z wszelkimi wadami i zaletami tych motywów.

O czym jest film?

Dostajemy tu fabularne paradoksy i głupoty, które znamy doskonale z „Powrotu do przyszłości” (ten film jest nawet wspominany w dialogach), serii „Termiator” i oczywiście produkcji konkurencyjnego Marvela, który oparł na multiwersum niemal całą 4. fazę MCU. „Flash” pokazuje nam bardzo osobistą historię tytułowego superbohatera, który nie mogąc pogodzić się ze śmiercią mamy i niesłusznym skazaniem ojca na więzienie (za jej morderstwo), zdobywa umiejętność tak szybkiego biegu, że wypada poza swoją linię czasową.

W ten sposób jest w stanie cofnąć się do momentu, kiedy zmieniając jedno małe wydarzenie, sprawia, że jego rodzice wiodą razem szczęśliwe życie. Problem jednak polega na tym, że tajemniczy złoczyńca o podobnych umiejętnościach wyrzuca go do innej linii czasowej. Nie ma tam jego przyjaciół z Ligi sprawiedliwości, Batman jest kompletnie inny, Supermana zastępuje jego kuzynka, a przede wszystkim – nie jest on jedynym Barrym Allenem. Czy uda się odkręcić wszystkie zmiany, uratować rodziców, cały świat przed inwazją Generała Zoda, a później jeszcze wrócić do domu?

Fanserwis w uniwersum DC

„Flash” pełnymi garściami czerpie z klisz filmów o podróżach w czasie, a gdy dochodzi do tego jeszcze multiwersum, dostajemy istny fanserwis, w którym przewijają się najróżniejsi bohaterowie DC w wersjach z wielu wcześniejszych filmów. Trzech Batmanów, trzech Supermanów, dwie Supergirl i tak dalej. Co jakiś czas mamy jakieś nawiązania do poprzednich produkcji superbohaterskich, a twórcy w finale jadą już po bandzie z prezentacją zderzających się światów, gdzie jest wszystko, wszędzie naraz…

Imponujące widowisko

Reżyser Andy Muschietti prezentuje nam to wszystko w sposób naprawdę spektakularny, a jego wizja tego, jak Barry wypada poza linię czasową i widzi alternatywne światy jest oszałamiająca wizualnie i naprawdę pomysłowa. „Flash” to zjawiskowe widowisko, napakowane akcją, efektami specjalnymi najwyższej jakości i scenografią, która wspomagana solidnym CGI (z pojedynczymi wyjątkami, kiedy ujęcia 100% komputerowe wyglądają źle) wywołuje efekt „Łał” nawet u stałych widzów kina science fiction.

Już początek filmu wbija nas w fotel rozmachem efektów wizualnych – najpierw, gdy Barry biegnie niesamowicie szybko do Gotham City, a później, kiedy w scenie w zwolnionym czasie ratuje bobasy z walącego się szpitala. Tak dobrze nie zrobiono slow motion od pamiętnej sceny z Quicksilverem w „X-Men: Przeszłość, która nadejdzie”. „Flash” z efektu spowolnionego czasu korzysta bardzo często, ale z racji umiejętności głównego bohatera jest to zawsze całkowicie uzasadnione.

Epicka opowieść, ale prywatny problem

„Flash” to film, który w otoczce ogromnego zagrożenia i epickiej akcji z licznymi superbohaterami i złoczyńcami tak naprawdę opowiada nam prywatną historię tytułowego herosa. Barry pierwszy raz jest zmuszony do stawienia czoła codziennym wyzwaniom członka Ligi sprawiedliwości (początek filmu), ale twórcy skupiają się przede wszystkim na jego wnętrzu, pamiętając, że nawet najbardziej efektowny film nie poruszy widzów, jeśli nie obchodzi ich protagonista. Tutaj mamy kilku Batmanów, ale i tak Barry jest w centrum wydarzeń. Ezra Miller świetnie radzi sobie z rolą zagubionego, introwertycznego gościa, który nadrabia kompleksy gadatliwością, a przecież jest to rola podwójna!

Bardzo fajnym rozwiązaniem fabularnym jest postawienie przed bohaterem antagonisty, który jest… nim samym – ba, kimś dosłownie stworzonym przez niego w dobrej wierze, a kto zatracił się w wieloletniej bezsilności, próbując uratować mamę nawet kosztem świata. Szanujemy fakt, że ostatecznie bohaterowie zdają sobie sprawę z tego, że muszą przegrać, a ich dalsza walka jest bezcelowa, jeśli ciągle będą coś zmieniać.

„Flash” dyskretnie, ale pięknie przemyca przesłanie o konieczności pogodzenia się z utratą bliskich i walce z destrukcyjnym działaniem żałoby, która nie może trwać w nieskończoność. Właśnie taka prezentacja superbohatera, który jest nam bliski poprzez zwykłe, ludzkie cechy i dramaty z jakimi możemy się utożsamiać, zawsze budowała najlepsze komiksy i o tym twórcy „Flasha” nie zapomnieli.

Ocena końcowa: 8/10

Michał Derkacz

Film zobaczyłem w Multikinie Pasaż Grunwaldzki we Wrocławiu.

fot. materiały prasowe Warner Bros.