Egzorcysta. Wyznawca - recenzja

Odkopywanie kultowych horrorów sprzed lat to mogą, która nie trwa od wczoraj, a zjawisko to nie jest złe samo w sobie. W 2018 roku David Gordon Green odniósł sukces z powrotem do serii „Halloween”, a teraz w tym samym stylu, przywracając na ekran aktorkę z pierwowzoru, chciał pokazać nam swoje spojrzenie na „Egzorcystę”. Czy jednak jego „Egzorcysta. Wyznawca” ma szanse pójść w ślady jednego z najwybitniejszych dzieł grozy wszechczasów? Przeczytajcie recenzję!

O czym jest "Egzorcysta. Wyznawca"?

W teorii pomysł jest naprawdę fajny. Nastolatki Angela i jej przyjaciółka Katherine znikają w lesie, by po trzech dniach wrócić nie pamiętając, co się z nimi stało. Bardzo szybko okazuje się, że w dziewczynkach tkwi jakaś demoniczna siła, sprawiając, że egzorcyzmy stają się nieuniknione. W sprawie pomagać stara się cała grupa ludzi, w tym Chris MacNeil (Ellen Burstyn powraca do roli z filmu z 1973 roku, ale jest ona tu bardzo drugoplanowa), która ma bolesne doświadczenia przez to, co stało się z jej córką Regan pięć dekad wcześniej. Główną rolę gra jednak ojciec Angeli, który kiedyś musiał wybierać między życiem żony i córki (zagrożona ciąża), a teraz jego ojcowska miłość znów zostanie wystawiona na próbę, nie tylko wiary.

Czy "Egzorcysta. Wyznawca" to dobry horror?

Niestety, na ciekawym pomyśle się skończyło. „Egzorcysta. Wyznawca” to horror, który po prostu nie jest straszny. Szanujemy reżysera, że stara się on unikać jumpscare'ów, bo przez cały seans są może ze dwa, ale w to miejsce nie dostajemy niczego ciekawego. Cała groza jest tu budowana na tym, że opętane nastolatki mówią złowieszczym, nienależącym do nich męskim głosem i od czasu do czasu jakoś okropnie się uśmiechną, popatrzą czy powyginają, a ich ciała są poranione bliznami.

Nie wywołuje to jednak w nas zbyt wielkiego poruszenia, a o jakichś silnych emocjach wcale nie może być mowy. Ten film jest też zwyczajnie nudny, bo do czasu finałowego egzorcyzmu nie dzieje się nic specjalnie wciągającego. Cały wielki wstęp z zaginięciem nastolatek jest przewidywalny, bo wiadomo, że nie mamy do czynienia z kryminałem, a powrót bohaterek musi wydarzyć się, aby jakakolwiek groza mogła się tu zacząć. Reżyser nie potrafił jednak zbudować klimatu zagrożenia, niepewności, strachu czy zwątpienia.

Jedyna tajemnica, związana z tym, co działo się przez te trzy dni z Angelą i Katherine zostaje nierozwiązana i nie wiemy z jakim demonem mamy do czynienia, no chyba, że faktycznie dziewczyny były w tym czasie w piekle, ale  i to powinno być jakkolwiek pokazane czy uzasadniające ich powrót. Tu nie dostajemy żadnych odpowiedzi, a jednocześnie nie jest to horror śledczy, z protagonistą starającym się ustalić źródło opętania.

Egzorcyzmy bez księdza i bez strachu

Oczywiście najciekawszym punktem seansu jest egzorcyzm, który w większej części odbywa się... bez księdza, a z udziałem osób o różnych poglądach i wyznaniach. To jest interesujący zabieg, ale sama realizacja finału jest rozczarowująca i nie wzbudza ani strachu ani poczucia, że faktycznie coś może iść nie tak (choć idzie!). Zabrakło tu napięcia, pokazania prawdziwej i złowrogiej siły z piekieł. Naprawdę podwójny egzorcyzm z dramatycznym wyborem nie przyprawia o szybsze bicie serca, a to już spory wyczyn.

Wielka szkoda, bo „Egzorcysta. Wyznawca” to film, z którym wiązaliśmy spore oczekiwania, a okazał się gigantycznym rozczarowaniem. Tutaj nawet aktorsko jest średnio, bo jakoś tak trudno trzymać kciuki za kogokolwiek, gdy główny bohater gubi się między sporą ilością postaci drugiego planu i trudno powiedzieć, o kim tak naprawdę jest ta historia. Na te egzorcyzmy was nie zapraszamy.

Ocena końcowa: 3/10

Michał Derkacz

Film zobaczyłem w Multikinie Pasaż Grunwaldzki we Wrocławiu.

fot. materiały prasowe