Cruella - recenzja

"Cruella" to próba pokazania, jak z utalentowanej artystycznie niesfornej łobuziary, zrodziła się jedna najbardziej znanych i charakterystycznych postaci wśród złoczyńców Disneya. Geneza legendarnej Cruelli de Mon to produkcja szalenie nierówna, w której znakomite elementy przeplatają się z tymi kompletnie popsutymi. Czy zatem warto wybrać się do (otwartych już w Polsce) kin? Przeczytajcie recenzję filmu "Cruella"!

Jak główna bohaterka, film ma dobrą i złą stronę

"Cruella" to dosłownie cała historia tytułowej bohaterki, bo seans zaczyna się od sceny narodzin, a potem mamy kilkanaście minut z nastoletnią Estellą (to jej prawdziwe imię), której czarno-białe włosy (nie farbowane!) obrazują jej dobre i złe oblicze. Już jako dziewczynka, Estella zdawała sobie sprawę, że Cruella jest jej złym alter-ego, ale dopiero po latach nastąpiła przemiana, a mroczna strona wyparła (i dosłownie zabiła) tę dobrą.

Film stara się pokazać transformację, ale robi to bardzo źle. Scenariusz, a co za tym idzie – cała fabuła to zdecydowanie najsłabszy element tej produkcji. Próby pokazania sytuacji, mających wpływ na przemianę bohaterki są wyjątkowo nieudolne, a do kulminacyjnego momentu transformacji dochodzi „ot tak” i ze sceny na scenę Estella zaczyna zachowywać się zupełnie inaczej, nie tylko w stosunku do swojej rywalki (co jeszcze jest zrozumiałe), ale też najbliższych przyjaciół. Ci, traktowani jak popychadła z czasem buntują się i nie chcą jej pomagać, ale i ta sprawa zostaje zamieciona pod dywan jednym banalnym wyznaniem.

Ta niewiarygodna i źle poprowadzona przemiana to największa wada opowieści, ale twórcy po macoszemu potraktowali całą masę innych kwestii, łącznie z drugim punktem zwrotnym oraz całym trzecim aktem filmu i jego finałem. Dziur logicznych, fatalnie (kliszowo i przewidywalnie) zrealizowanych zabiegów podbijających stawkę jest tu od groma, a jeśli macie za sobą choćby semestr na studiach prawniczych, to na sali kinowej będziecie pokładać się ze śmiechu.

Twórcy powinni uczyć się od "Jokera", jak pokazywać genezy kultowych złoczyńców w taki sposób, by widz był po ich stronie. "Cruella" mogła być takim "Jokerem" dla dzieci, ale poszła raczej w stronę jego pomocniczki. Główna bohaterka miewa takie sceny, w których bardzo przypomina szaloną Harley Quinn. Tu należy zaznaczyć, że Emma Stone aktorsko bardzo tutaj szarżuje, czasem nawet wpadając w nazbyt przerysowaną i groteskową prezentację swej postaci.

Czy to jej pomysł na postać nie został przyhamowany przez reżysera? A może było wręcz odwrotnie i kazano grać jej tak teatralnie? Możliwe, że prawdziwa jest ta druga opcja, bo w zasadzie Baronowa (Emma Thompson) jest jeszcze bardziej komiksowo zła, a postacie drugoplanowe to bardziej karykatury niż ludzie. Często dobrze na to patrzy, ale bywają też sceny, kiedy zamiast się śmiać czy emocjonować, łapiemy się za głowę w poczuciu zażenowania.

Wizualna strona zachwyca, ale czy to wystarczy?

Czy to wszystko popsuło nam seans? W dużym stopniu - tak, jednak "Cruella" to także cała paleta rzeczy, które są po prostu zachwycające. Wielką dawkę rozrywki zapewniają nam przede wszystkim kostiumy, fenomenalnie zaprojektowane sukienki bohaterek, ale nie tylko. Miejscem akcji jest Londyn w latach 70-tych i faktycznie czujemy, że jest to aktualna stolica światowej mody, gdzie pojedynek o dominację toczy uznana królowa z awanturniczą pretendentką do tego miana.

Tzw. "oddanie epoki", scenografia, rekwizyty, to wszystko jest doskonale zaprezentowane, a w teledyskowych scenach (, których jest nieco zbyt wiele) słyszymy kultowe kawałki, pasujące do strony wizualnej filmu. Czy to wam wystarczy, by wybrać się do kina? Nie możemy z czystym sumieniem polecać tego seansu. Dla fanów Emmy Stone, jest to pozycja obowiązkowa, ale już fani Cruelli de Mon niekoniecznie będą zadowoleni.

Ocena końcowa: 5/10

Michał Derkacz

Film zobaczyłem w wersji z polskimi napisami w Kinie Nowe Horyzonty we Wrocławiu.

fot. materiały prasowe Disney