Bezwstydny dziadek nabrał Amerykę (RECENZJA)

"Bezwstydny dziadek" to kolejna produkcja sygnowana przez Jackassów. W trzy lata po ostatnim wspólnym filmie (a raczej wydaniu niewykorzystanego wcześniej materiału przedstawionego w "Jackass 3.5") tym razem szalony kolektyw reprezentowany jest tylko przez swojego szefa - Johnny'ego Knoxville'a. I co ciekawe, w "Bad Grandpa" na próżno szukać szalonych popisów Bama Margery czy obrzydliwych wkrętów, z których słynie Steve-O.

Fabuła filmu jest prosta jak drut, choć w przypadku takiej komedii trudno uważać to za zarzut. Stetryczałemu (chociaż ciągle mającemu ochotę na nowe romanse), dobiegającemu dziewięćdziesiątki, Irvingowi Zismanowi umiera żona. Nie grozi mu jednak spokojne życie starego wdowca - jego uzależniona od kokainy córka trafia do więzienia pozostawiając mu pod opieką ośmioletniego syna - Billy'ego. Zisman (który nawet nie pamięta imienia swojego wnuka) planujejak najszybciej odwieźć dzieciaka do Kaliforni, do jego całkowicie nieodpowiedzialnego ojca. Splot wydarzeń i przygody, które przydarzają im się w drodze sprawiają jednak, że Billy i Zisman stają się sobie bliscy.

Knoxville umiejętnie prowokuje, nie pozwalając domyślić się kim jest naprawdę (charakteryzacja, sposób mówienia czy chodzenia nabrałyby chyba każdego). Ukryta kamera pokazuje reakcje Amerykanów, które dla filmu są nawet ważniejsze niż jego prosta fabuła. Już pierwszy wkręt (pogrzeb, podczas którego dzieje się nie mniej niż w czasie "Zgonu na pogrzebie") zapowiada jazdę bez trzymanki po bandzie. Żarty (oczywiście jak na standardy Jackassa) są trafne i przemyślane - mogą wprowadzić widza (a co dopiero nabranych nieszczęśników) w sporą konsternację. Ci bardziej wrażliwi powinni podarować sobie choćby oglądanie sceny w restauracji (w tej, w której Zisman zniszczył maskotkę - pingwina).

Na uwagę zasługuje świetna, odważna rola dziesięcioletniego Jacksona Nicolla, przed którym kariera w komedii stoi otworem. Scena, w której Billy zaczepia na ulicy mężczyzne pytając, czy zostanie jego ojcem - majstersztyk. Umiejętność nabierania ludzi w tak młodym wieku to po prostu talent. Przebranie się za dziewczynkę i striptiz na konkursie piękności dla dzieci? Nie ma problemu - za kilkanaście lat komediowa Ameryka może mieć sporo pożytku z Nicolla.

Do dziś film wyreżyserowany przez starego druha Jackassów, Jeffa Tremaine (chyba nikomu innemu Knoxville nie mógłby powierzyć tej funkcji) zarobił już ponad sto milionów dolarów - udowadnia to, że ludzie nadal lubią śmiać się z samych siebie. A pokazane podczas napisów reakcji wkręconych ludzi świadczą, że z dystansem i poczuciem humoru Amerykanów wcale nie jest aż tak źle.

Johnny Knoxville jako osiemdziesięciosześciolatek? Nie ma problemu. Kolejna produkcja spod znaku Jackassa wprowadziła zamęt wśród konserwatywnych Amerykanów. Z pewnością nie tak duży jak genialny "Borat" Sachy Barona Cohena, jednak w towarzystwie (najlepiej lekko nietrzeźwych) znajomych "Bad granpa" wchodzi naprawdę dobrze. Sympatyczne, weekendowe kino.

Michał Przechera (michal.przechera@dlastudenta.pl)