Krakowskie potwory - recenzja serialu

18 marca 2022 roku na platformie Netflix zadebiutował serial „Krakowskie potwory”, w którym poznajemy grupę polskich studentów, tropiących zjawiska paranormalne i walczących z demonami. Rodzima wersja „X-Menów”, poskładana z wyrzutków i dziwaków, pod przewodnictwem Andrzeja Chyry musi stawić czoła złowrogiej sile o nadzwyczajnych umiejętnościach przyzywania i kontrolowania innych maszkaronów. Chworz podobnie jak inne potwory jest inspirowany słowiańskimi legendami, ale nie zmienia to faktu, że oprócz ukłonu w stronę naszych, polskich mitów, w „Krakowskich potworach” trudno znaleźć jakieś zalety.

Produkcji tej do współczesnego „Wiedźmina” brakuje bardzo wiele. Głównej bohaterki nie da się polubić przez całe 8 godzin trwania pierwszego sezonu, nie mówiąc już trzymaniu kciuków za postacie drugoplanowe. W Netflix ktoś nadal uważa, że polscy studenci to tylko piją w podrzędnych spelunach albo tanich dyskotekach, są wyprani z emocji i uczuć, a zapomnienia od beznadziei życia szukają w przypadkowym seksie z kim popadnie (kolejny taki motyw po „Sexify”).

Po naszej grupie dziwaków widać inspiracje twórców takimi tytułami jak „Labirynt Fauna” czy „Omen”, ale mimo że przez cały czas wszyscy chodzą mokrzy od lejącego deszczu, ponurego klimatu nie udało się tu wykreować, a o grozie kompletnie możemy zapomnieć. To nie jest horror, a bardziej parodia horroru, biorąc pod uwagę jak groteskowo zostały pokazane te tytułowe potwory.

W pierwszym odcinku bazyliszkopodobne stworzenie z CGI jest nawet fajnie animowane, ale jego krótki występ (i żywot) kończy kreatywne myślenie (albo wyczerpuje budżet) twórców. Kolejne odcinki to już jedynie pokaz umiejętności zespołu od kostiumów i charakteryzacji, ale mimo wielkiego szacunku do osób o tej profesji, w tym serialu nie udało się stworzyć niczego ciekawego.

Mamy dwie wampiriopodobne pokraki, które latają półnago po mieście i mają być sexy, jednak efekt jest odwrotny od zamierzonego. Mamy żywe trupy w kostnicy, uganiające się za parą bohaterów w najśmieszniejszej scenie całego serialu. Mamy wielkoluda w brudnym (choć fikuśnym) płaszczu w dredach, którego przechodnie mają za kolejnego bezdomnego (i słusznie) i mamy naszego małego „Omena” z podkrążonymi oczami, który choć niskiego wzrostu, ma tu wyrastać na wielkie zagrożenie.

Może gdyby lepiej (tzn. całkowicie inaczej) zarysować postać protagonistki (choć dziewczyna chodzi bez celu) i skondensować wydarzenia do dwugodzinnego filmu, to „Krakowskie potwory” dałoby się jeszcze uratować. Tymczasem dostaliśmy produkt wyjątkowo ciężkostrawny, od którego nawet najwięksi fani mitów słowiańskich powinni trzymać się daleko.

Ocena końcowa: 3/10

Michał Derkacz

fot. materiały prasowe Netflix