Ripley - recenzja serialu

Serial „Ripley” jest dostępny na Netflix od 4 kwietnia 20124 roku. Poznajemy w nim tę samą historię co w świetnym filmie „Utalentowany pan Ripley” z 1999 roku, swoją drogą będącym ekranizacją powieści Patricii Highsmith z 1955 roku. Jednak tym razem produkcja jest utrzymana w czarno-białej stylistyce kina noir, a główną rolę gra Andrew Scott. Czy warto zobaczyć ten serial? Przeczytajcie recenzję!

O czym jest serial?

Głównym bohaterem jest Tom Ripley, oszust z trudem wiążący koniec z końcem w Nowym Jorku we wczesnych latach 60. XX wieku, zostaje wynajęty przez pewnego bogacza, by nakłonić jego syna - lekkoducha do powrotu z Włoch. Protagonista decyduje się tam udać, a gdy widzi jak „Dickie” marnuje rodzinną fortunę, ciesząc się życiem w luksusach, postanawia go zastąpić. Tak rozpoczyna się ryzykowna gra na ścieżce oszustw, szalbierstw i morderstw.

Utalentowany pan Scott

„Ripley” to serial naprawdę bardzo udany. Materiał źródłowy dał twórcom spore pole do popisu w sposobie narracji i prezentacji wydarzeń. Ci uznali, że powolne budowanie napięcia w zestawieniu z czarno-białymi, wysmakowanymi zdjęciami oraz oszczędną, lecz trafną muzyką dadzą najlepszy efekt. Mieli rację, ale to Andrew Scott jest tutaj najważniejszy. Jego aktorstwo jest tyle doskonałe, co trudne do należytego docenienia. Tom Ripley rzadko jest sobą, często udaje, podszywa się i improwizuje. To bohater małomówny, niczym kameleon przybierający adekwatne w danej chwili twarze, ale też pełen godnego podziwu zapału i motywacji w dążeniu do nowego życia, nawet jeśli jest... cudze.

Scott często przekazuje emocje z niemal kamienną twarzą, maskując te prawdziwe, gotujące się wnętrze. Bazujemy na jego spojrzeniu, drobnych gestach, szczegółach mimiki, domyślając się tylko jak ogromne ilości myśli, pomysłów i obaw mieszają się pod maską względnego spokoju. Oczywiście w książce takie ujęcia zastępują obszerne opisy myśli protagonisty, więc jest nam prościej go zrozumieć. W serialu Netflix musimy domyślać się wszystkiego i przewidywać kolejne decyzje Toma, co ma swój urok, zwłaszcza jeśli nie znamy fabuły pierwowzoru. Zabawne jest też to, że choć bohater jest złoczyńcą, to i tak dzięki roli Scotta w jakiś perfidny sposób aż chce się mu kibicować.

Zabili go i uciekł

Twórcy znakomicie budują skomplikowaną układankę osób, miejsc, motywacji i błędów, a wszystko nawet zgrabnie składa się w całość. Czasem z wyprzedzeniem pokazują nam, że może dojść do morderstwa, a czasem bawią się naszymi oczekiwaniami, ostatecznie kierując opowieść na inne tory. Rysą na tej skrupulatnie utkanej nici fabularnej są bohaterowie drugoplanowi – często aż karykaturalnie głupi, niekojarzący faktów i poszlak lub bagatelizujący je.

To także grupa postaci łatwowiernych, naiwnych czy pozbawionych instynktu samozachowawczego (druga scena zabójstwa), a to niestety źle wpływa na nasze zaangażowanie. Tutaj aż kuriozalne wydaje się, że detektyw nie widział zdjęcia poszukiwanej osoby. Mimo to, polecamy zobaczyć jak Andrew Scott gra tytułowego bohatera i zastanowić się, jak piękne i dostatnie życie jest w stanie doprowadzić człowieka do ostateczności.

Michał Derkacz

fot. Netflix