Pod osłoną nieba Al amparo del cielo
Opis filmu
Pomiędzy bezpośrednią, etnograficzną obserwacją a oniryczną, poddaną manipulacji formą. Diego Acosta pokazuje pracę chilijskich pasterzy niczym reżyser Nanuka z Północy Robert J. Flaherty, jednocześnie eksponując materialny charakter filmowego medium: zadrapania i zagniecenia taśmy, wysoki kontrast czerni i bieli, przyspieszenia i spowolnienia ruchu, niekompatybilność dźwięku i obrazu. Tworzy metafilmową refleksję o czasie i pamięci, w której poszczególne sceny i codzienne zajęcia zyskują ponadhistoryczny, niemal metafizyczny charakter. (opis festiwalowy)