Córki Abdulrahmana Banat Abdulrahman

Nieoczekiwane zaginięcie starego, niedołężnego ojca staje się pretekstem do opowiedzenia historii losów czterech kobiet, jego dorosłych córek. Siostry różnią się od siebie, w zasadzie na każdy z możliwych sposobów: wiekiem, wyborem modelu życia, religijnością, wrażliwością, stanem cywilnym, temperamentem. Znikniecie ojca wyzwala w nich napięcia i frustracje, które towarzyszą rodzinnym relacjom od lat. W toku rozwoju fabuły okazuje się, że w zasadzie każda z kobiet skrywa przed innymi jakieś tajemnice. Kryzysowa sytuacja sprawia, że siostry poznają się niejako od nowa: tym razem w dorosłym, dojrzałym życiu, na zawsze odchodząc od ukształtowanych jeszcze w dzieciństwie więzi. Konserwatywne otoczenie oczekuje od kobiet podporządkowania się przyjętym powszechnie regułom, jednak siostry znajdują w sobie siłę, żeby obronić to, co jest dla nich naprawdę ważne. Wydaje się, że film spokojnie zdaje test Bechdel-Wallace, który jest używany jako wskaźnik aktywnej obecności kobiet w treściach kultury. Polega on na tym, że w filmie muszą pojawić się co najmniej dwie postaci kobiece (posiadające imiona), które prowadzą ze sobą rozmowę, a jej tematem jest coś innego niż mężczyźni. Tu kobiety rozmawiają o swoich potrzebach, marzeniach, rozczarowaniach, frustracjach, i w tym kobiecym kręgu rodzi się siła oraz nadzieja na przyszłość. (opis festiwalowy)