Marcin Dorociński jako postrach Luftwaffe w filmie "303. Bitwa o Anglię"

W filmie „303. Bitwa o Anglię” Marcin Dorociński wciela się w Witolda Aleksandra Urbanowicza - postrach niemieckiej Luftwaffe, najskuteczniejszego pilota tzw. bitwy o Anglię. Prezentujemy oficjalny plakat z bohaterem tej produkcji i przedstawiamy sylwetkę samego Urbanowicza. Zobaczcie także zdjęcia z filmu >>

Witold Aleksander Urbanowicz

Witold Aleksander Urbanowicz urodził się 30 marca 1908 r. w Olszance koło Augustowa. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie odbywał kolejne kursy lotnicze, aż 19 marca 1935 r. został zastępcą dowódcy w 111 Eskadrze Myśliwskiej w Warszawie. W 1936 r., w czasie jednego z patroli pasa przygranicznego, dostrzegł rozpoznawczy dwupłat radziecki i zestrzelił go – ten epizod z jego biografii był przez długi czas zatajony. W styczniu 1940 r. przybył do Wielkiej Brytanii. Karierę rozpoczął w brytyjskich dywizjonach myśliwskich. W sierpniu objął stanowisko polskiego dowódcy eskadry „A” 303 Dywizjonu im. Tadeusza Kościuszki, a 7 września polskiego dowódcy dywizjonu po ciężko rannym majorze Zdzisławie Krasnodębskim.

„W rannych godzinach dostałem wezwanie. Kiedy startowały pierwsze samoloty, do operation room wszedł Churchill. W powietrze rzucono wszystkie dywizjony. Gdy Churchill zapytał się Parka (dowódca RAF) jakie są rezerwy usłyszał, że żadne”. Tak Urbanowicz opisuje wizytę w kwaterze głównej 11. grupy myśliwskiej w Uxbridge w pamiętnym dniu 15 września 1940, który okazał się przełomowym momentem.

Był najskuteczniejszym polskim pilotem w bitwie o Anglię. Zaliczono mu 15 potwierdzonych zestrzeleń. Jedynym polskim pilotem, który dwukrotnie zaliczył zestrzelenie czterech samolotów wroga. Latał bojowo również na froncie chińsko-japońskim, gdzie zestrzelił dwa samoloty japońskie. Mówiono o nim, że zauważa wszystko co dzieje się w powietrzu, a żaden z jego samolotów nigdy nie został nawet draśnięty pociskiem wroga. Wołano na niego: Kobra, „Le Kuto” (z francuskiego „le Couteau”: nóż), Polish Shark (polski rekin), Mister lub Anglik. Pierwszy z wymienionych pseudonimów – Kobra, wziął się od jego własnych słów: „myśliwiec w powietrzu musi być czujny i niebezpieczny jak kobra”.

W 1941 r. wyjechał do USA, tam sprawował m.in. funkcję zastępcy attaché lotniczego w Waszyngtonie. W 1947 r. przyjechał jeszcze do Polski, gdzie został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Dzięki interwencji amerykańskiej zwolniony go. To zniechęciło Urbanowicza do powrotu. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, które stały się jego drugą ojczyzną. Zamieszkał w Nowym Jorku wraz z matką swojego syna, który przyszedł na świat, gdy Urbanowicz walczył w Chinach. Swoje wspomnienia spisał, wydał książki: „Początek jutra”, „Świt zwycięstwa”, „Ogień nad Chinami”, „Myśliwcy”. Jeden z największych asów lotnictwa zmarł 17 sierpnia 1996 r. w Nowym Jorku, został pochowany na cmentarzu Sanktuarium Matki Boskiej Częstochowskiej w Doylestown, Pensylwania.

Witold Urbanowicz został odznaczony w 1940 r. przez gen. Władysława Sikorskiego Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych i brytyjskim odznaczeniem DFC, a także amerykańskim Air Medal i chińskim Krzyżem Lotniczym. Jako jeden z nielicznych lotników (a być może i jedyny) był odznaczony medalami i orderami państw z trzech kontynentów. W czasie II wojny światowej zestrzelił na pewno 17 samolotów wroga co daje mu drugie miejsce, po Stanisławie Skalskim, na liście asów polskiego lotnictwa (według tzw. Listy Bajana).

„Kto go osobiście znał, stawał przed jakąś zagadką. Nie sposób było ująć Urbanowicza w utarte kanony; wyrywał się z ludzkiego doświadczenia. Wszystko u niego było jak u innych myśliwców (…)
A potem nagle przychodziło jakby olśnienie: metal. Tak, było to wyraźnie upersonifikowanie metalu. To nerwowa stal. Błysk w jego jasnych oczach, dosadny dźwięk jego słów, rześkość jego ruchów – to jakby aluminium, lekkie a mocne, które, przybierając duszę i ciało, stworzyć musiało właśnie taki, a nie inny wyraz życia. Nie dziw, że Urbanowicz i samolot stanowili tak zgraną ze sobą spójnię. (…) Unerwione aluminium, w którym biło żywe, ludzkie serce”.  
Arkady Fidler „Dywizjon 303”, Pelplin 2009

Opis filmu

Jest rok 1940. Władze i ludność Wielkiej Brytanii z rosnącym przerażeniem patrzą na inwazję niemieckiej armii na Europę. Rozpoczyna się bitwa o Anglię, w której doskonale wyszkoleni i doświadczeni piloci Luftwaffe zaciekle atakują alianckie samoloty RAFu. Z pomocą przybywają doborowi polscy lotnicy: Jan Zumbach, Witold Urbanowicz, Mirosław Ferić i Witold „Tolo” Łokuciewski. To weterani, którzy pragną walczyć w obronie swojej ojczyzny nawet poza jej granicami. Początkowa nieufność Brytyjczyków musi ustąpić wielkiemu szacunkowi, jakim Anglicy zaczynają darzyć polskich pilotów. Tak powstaje Dywizjon 303 imienia Tadeusza Kościuszki, który okazał się być najskuteczniejszym oddziałem powietrznym w trakcie bitwy o Anglię. Bohaterom przypisuje się zestrzelenie ponad 120 niemieckich samolotów – to wynik, jakiego nie udało się osiągnąć żadnemu innemu powietrznemu dywizjonowi.

ip