Cd. rozmowy niekontrolowanej

O festiwalu filmowym Era Nowe Horyzonty niekontrolowanie rozmawiają: Marcin Gębicki i Mirosław Matusiak.

Gębicki: No dobrze. Chciałem jeszcze polecić film „Dziecko", który mną wstrząsnął. Bo jest bardzo prosty. Jest w nim para młodych Francuzów i w tej parze mężczyzna, który jest niedojrzały, postanawia któregoś dnia sprzedać ich dziecko. I to jest niby zwykły temat, lecz sam czyn jest duży, ważny, przerażający, ale temat filmowy nie jest jakiś wyjątkowy, ale z samych spojrzeń tych aktów jak na siebie patrzą można wyciągnąć strasznie dużo.

Matusiak: Ja natomiast chciałbym polecić „Zakochani widzą słonie" chociaż nie bardzo rozumiem tłumaczenie polskie tego tytułu.

G: Ja rozumiem, bo widziałem tam słonie jak biegną, jak oni siedzieli w restauracji...

M: Tak, ale oryginalny tytuł to „Dark Horse"...

G: No akurat tam ciemnego konia nie widziałem..

M: Ja również. Słonie oczywiście były. Nie wiem jakie zamierzenie mieli tu autorzy nadając taki tytuł. Ogólnie film bardzo sympatyczny. Jest niesforny sędzia, który wstydzi się swoich uczuć i które przedkłada nad przyjaźń.

G: W ogóle aktor, który grał sędziego, jest moim ulubionym aktorem duńskim...

M: Taki do Matwiejczyka podobny.

G: ...on grał jeszcze w „Jabłkach Adama" i w „Zielonych rzeźnikach", czyli w filmach Jansena, które mi bardzo leżą i właśnie dlatego chciałem przejść do filmu „Jabłka Adama", filmu który niedawno był w kinach i który jest bardzo czarną komedią. I w tym filmie neofaszysta zostaje wysłany do jakiegoś prowincjonalnego pastora, po to żeby się naprawić moralnie. Dostaje zadanie upieczenia szarlotki i się zmienia. I nie ma w tym nic dziwnego, ale jest strasznie śmiesznie momentami, bo jest tam na przykład taki Arab, z którego mimo wszystko się śmiejemy. To chciałem powiedzieć...

M: Jest to pewnego razu czeski film

G: Tak! Właśnie! Czeski film „Czeski sen"

M: „Czeski sen" o zwyczajnym szaleństwie...

G: Tak, ale ten „Czeski sen", jest filmem w którym są przedstawieni dwaj studenci, którzy robią kampanię reklamową supermarketu który nie istnieje i oni nam uświadamiają, że gonimy za rzeczami, których nie ma i to jest niedobre, a jednocześnie pokazują tam ludzi wrobionych, z których się śmiejemy i jest nam dobrze w tym momencie więc wychodzimy na zero po tym filmie...

M: Na dzień dzisiejszy kondycja filmu czeskiego ogólnie jest lepsza od polskiego niestety, a może stety, gdyż niektóre filmy czeskie są naprawdę przednie i można się na nich śmiać się i płakać i podziwiać różne cudowne rzeczy które w nich występują, na przykład Zuzanę Sulejową z „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie"

G: Tak, ale wiesz co ciekawe? Że Czesi zazdroszczą nam kina.

M: I to jest pewien paradoks bo my im zazdrościmy kina.

G: Powiedziałbym durnota nawet. Bo jak można zazdrościć mając takie filmy, jak można zazdrościć nam kina? Chyba, że tych filmów nie pokazują w Czechach na przykład. Może oni nie wiedzą, że mają takie dobre filmy....

M: Może oni nam zazdroszczą Kieślowskiego, Wajdy czy Krauzego?

G: Nie, właśnie nowego kina nam zazdroszczą... Może być też tak, że my mamy jakieś nowe polskie filmy, które są pokazywane tylko w Czechach i my ich nie widzieliśmy, a na przykład ich filmy są pokazywane tylko u nas i my sobie nawzajem zazdrościmy... Nie wiem co to ma wywołać...

M: Może polscy filmowcy wstydzą się pokazywać nam niektóre ich rzeczy, a nie boją się pokazywać Czechom, bo lecąc stereotypami czeskiego filmu, czyli nikt nic nie wie....

G: Tak tak, to jest właśnie czeski film z lat czterdziestych. Tak się nazywał, ale przestał być ten tytuł aktualny, bo w tych filmach jednak wiadomo o co chodzi...

M: Jasne, jak najbardziej...

G: Przechodząc dalej... „9 songs". To jest film o pieprzeniu się. W tym filmie jest dziewięć scen erotycznych i dziewięć piosenek na koncertach i to wszystko jest fajne, te piosenki na koncertach i sceny erotyczne, ale nie daje żadnego filmu w rezultacie. Nie wiem po co jest ten film.

M: A jak myślisz, na którym filmie będzie najwięcej publiczności?

G: Z tych filmów myślę, że hmm... „Faktotum", „Czas który pozostał", chociaż akurat może być najwięcej na tych filmach, których było mało w kinach, bo teraz widzowie będą mieli okazję na nie pójść.

M: Ja myślę, że jednak „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie", są filmem, który bardzo długo był w kinach, jednak przyciągnie sporą widownie. Nawet tych widzów, którzy go już widzieli. Sam z miłą chęcią obejrzę go jeszcze raz, szczególnie na dużym ekranie.

G: Myślisz, że na dużym ekranie szaleństwo będzie większe?

M: Na pewno. Postaci będą bardziej uwidocznione, szczególnie Zuzana Sulejowa, do której mam słabość.

G: Który element Zuzany cię interesuje?

M: Całokształt. Zdecydowanie całokształt. A ze scen z jej udziałem bardzo podobała mi się scena przyjazdu jej wielbiciela na wózku widłowym.

G: Tak.

M: Przejechanie całej Pragi tylko po to żeby zapipczeć klaksonem, zobaczyć ją i odjechać. Tak w zasadzie było. To był taki gest... jak wiele może on zrobić właśnie dla niej. I wbrew pozorom nie jest to ckliwe.

G: Nie jest to ckliwe, tylko urocze.

M: Dokładnie.

G: Myślę, że możemy na tym zakończyć i czekać na film „7 pokoi kuchnia łazienka do zawładnięcia", który wydaje mi się obiecującym filmem. Z osiemdziesiątego czwartego roku. Chyba, że jeszcze kino niezależne...

M: Tak, Wrocławskie kino niezależne. Jest jeszcze szkoła Wajdy, ale będą to pewnie filmy na jedno kopyto.

G: No nie wiem czy na jedno...

M: Mówiłeś mi kiedyś, że „Wyprawa po leczo" jest ciekawa...

G: „Wyprawa po leczo" jest filmem dziwnym, ale pozostawia dreszcz. Dreszcz po pomyśle... Nie jestem w stanie opisać tego w żaden sposób. Mogę powiedzieć, że jest wart obejrzenia. Wdziałem go raz i zapamiętałem.

M: „Ugór" Dominika Matwiejczyka.

G: Tak, „Ugór" po raz kolejny...

M: „Ugór" po raz kolejny, na wszystkich festiwalach już chyba wyświetlany, wielokrotnie nagradzany...

G: Ale „Marco P. i złodzieje rowerów" to jest frekwencyjny lider na festiwalach

M: I jest w zestawie trzecim, tak jak „Sobowtór" Bodo Koxa. Jest również „Beatiful" Matwiejczyka. Ogólnie Matwiejczyk z Koxem rządzą na tym festiwalu.

G: Tak, „Marco P. i złodzieje rowerów", tam Matwiejczyk ma swoją rolę

M: Tak jak w „Ugorze" Matwiejczyka, główną rolę ma Bodo Kox...

G: Tak i to dużą. Więc ten czołowy zestaw wrocławskich twórców bierze w posiadanie tę część festiwalu, a my możemy już wyłączyć dyktafon i się napić. Kto to spisze?

Spisała: Marta Mielczarek
Fot.: Marta Mielczarek