Patronat
Wilcze dzieci Ōkami Kodomo no Ame to Yuki
Opis filmu
Do schedy po Miyazakim, którego “Wind rises” ma być ostatnim w karierze, z pewnością zaliczyć można Mamoru Hosodę. Jego niezwykła – jak na europejską miarę – opowieść o matce chłopca i dziewczynki okazjonalnie przemieniających się w wilki nie przypadkowo została nagrodzona noblem japońskiej animacji w 2012 r. Z kontynentalnego rozumienia mitu o człowieku-wilku Hosoda bierze tylko metaforę dojrzewania. Ame i Yuki muszą określić własną tożsamość w plenerze japońskiej wsi namalowanej monetowską kreską znaną z większość produkcji Studia Ghibli. Mit o Likaonie jest im obcy, nikt nie testuje tu wszechwiedzy bogów, mordując przypadkowych gości. Za to Hosoda posiłkuje się nieznaną Europejczykom tradycją, w której chłopi składają ofiary wilkom strzegących ich plonów przed jeleniami i dzikami. W takiej symbolice następca Miyazakiego z czułością kreśli charaktery bohaterów, tworząc znajomą wszystkim, uniwersalną postać samotnej matki: zabieganej, troskliwej i drżącej o los swoich małych pociech. I robi to z kunsztem, o którym twórcy „Zmierzchu” mogliby tylko pomarzyć.
Fabuła filmu przedstawia losy młodej kobiety, która po śmierci męża-wilkołaka zmuszona jest samotnie wychowywać dwójkę wyjątkowych, mających podwójną wilczo-ludzką naturę, dzieci. Wbrew pozorom „Wilcze dzieci” nie są horrorem, a wzruszającym, subtelnym i niezwykle ciepłym dramatem o zmaganiach z codziennością. Poruszają zagadnienia trudu i wysiłku związanych z wychowaniem dzieci (pod tym względem film stanowi wręcz swoisty hołd złożony matkom, macierzyństwu, poświęceniu towarzyszącemu rodzicielstwu), a także traktują o poszukiwaniu własnej tożsamości, akceptacji odmienności i własnej natury.
![Na co do kina w weekend [Premiery]](https://gfx.dlastudenta.pl/uploads/images/0/68/1_Kino_kopia_1030x578.jpg)
