Piosenki o miłości

Piosenki o miłości Mają sens te mikrobudżety, bo jeżeli na parę filmów udadzą się dwa albo jeden, to już warto. A „Piosenki o miłości” udały się bardzo. Brakuje mi takiego kina, młodzieńczego, trochę gapiowatego, nie pozującego na nie wiadomo co. Tomasz Habowski, reżyser „Piosenek...”, na razie pokazuje to, co zna. Też to znamy. Miłość, nowa fala, władza ojca, ambicje, zła siostra, frustracja że jest jednak ten tatuś, który rządzi i jest silniejszy, poczucie zagubienia, agresja. Młodzi ludzie nie szukają definicji, to my szukamy definicji dla nich. I w tym filmie oglądamy młodych poza definicją. Powtarzają błędy dorosłych, chcą być oryginalni, ale nie bardzo potrafią. Szukają i niespecjalnie znajdują. Nie lubię takich matryc porównawczych, ale to trochę taki nasz „Once”. Weronika Bilska kolejny raz potwierdza wszystkie komplementy. Fotografuje ten świat w bieli, w czerni, okazjonalnie w kolorze (social media), fotografuje chłopca – gra go Tomasz Włosok, rodzica – Andrzej Grabowski, dziewczynę z głosem – w tej roli naturalna dziewczyna z głosem czyli Justyna Święs z duetu The Dumplings. Dziewczyna śpiewa, chłopak boi się uczucia, ojciec rządzi (zarządza parametrami własnej słabości), a w tle codzienność muzyczna i liryczna. Liryka w tym filmie nie jest banałem. Naturalność nie jest konstruktem. Ładnie to wyszło, naprawdę ładnie. Włosok i Grabowski – mistrzostwo.