Żwawa czterdziestopięciolatka

Przewidywalne, rzewne i umiarkowanie śmieszne - te epitety cechują większość filmów z gatunku „komedia romantyczna". Na ekranach kin gości film z tej właśnie kategorii, o enigmatycznym tytule „Narzeczony mimo woli". Czy jest on wart pieniędzy wydanych na bilety?


Zacząć należy od pobieżnego nakreślenia fabuły. Margaret (grana przez Sandrę Bullock) jest szefową Andrew (Ryan Reynolds), który od trzech lat jako jej asystent spełnia wszelakie jej zachcianki, łącznie z dostarczaniem jej codziennie rano specjalnego latte. Andrew jest jej w zasadzie potrzebny do tego, aby odbierał telefony i towarzyszył jej podczas zwalniania pracowników, słowem: aby się nim wysługiwać. Sytuacja jednakże zmienia się, gdy Margaret, która jest Kanadyjką z pochodzenia (przypomina się piosenka z South Park - „Blame Canada"...), grozi wydalenie ze Stanów Zjednoczonych z powodu nie przedłużenia jej wizy pobytowej. Zaradna i przebiegła szefowa wpada na pomysł, aby zmusić Andrew do ożenienia się z nią, żeby uniknąć deportacji, a następnie szybciutko się rozwieść. Sprawa się komplikuje, gdy przyszła młoda para wybiera się na Alaskę, gdzie Margaret poznaje rodzinę Andrew, a między głównymi bohaterami zaczyna pojawiać się coś więcej, niż tylko więzi formalne...

Feministki będą tym filmem zachwycone. Kobieta bezdusznym, kolokwialnie mówiąc - wiedźmowatym przełożonym, który rozkazuje i pomiata mężczyzną, będącym na każde jej zawołanie. Mamy tu bowiem całkowicie odwrócony stereotyp, wedle którego tylko mężczyźni zajmują najwyższe stanowiska kierownicze. Myślę jednak, że film ten będzie świetną rozrywką także dla innych, niekoniecznie pragnących przejąć kontrolę nad zmaskulinizowanym światem i odebrać mężczyznom ich jedyny atut - spodnie.

„Narzeczony mimo woli" jest bowiem bardzo solidną produkcją. Czas spędzony w kinie mija w mgnieniu oka, a jest on w większości zapełniony przez serdeczny i szczery śmiech. Na ekranie mamy do czynienia z do bólu przewidywalną historią miłosną, co w zasadzie nie wróży szczególnej rozrywki. Jednakże chemia, która jest widoczna pomiędzy głównymi bohaterami i grającymi ich aktorami udziela się widzom i powoduje, że komedia ta autentycznie wciąga. Dowcipy i gagi są tu naprawdę przyzwoitych lotów, humor słowny stoi na wysokim poziomie i nie pozwala widzom ani na chwilę wytchnienia, zostawiając ich z bólem mięśni brzucha po seansie. Niby nic w tym filmie odkrywczego nie ma, powiela on przecież ten sam, utarty już schemat komedii romantycznej, ale mimo to świetnie się go ogląda, nie jest nużący, a co najważniejsze - rozbawia do łez. Ponadto historia w nim opowiedziana jest bardzo wzruszająca, choć również oklepana - ale w tym filmie została przedstawiona w świeży, poruszający i naprawdę przyzwoity sposób. Zasługa w tym pani reżyser, Anne Fletcher (nakręciła m.in. „Step Up").

Największe oklaski, według mnie, należą się jednak Sandrze Bullock. Ta bardzo dobra i solidna aktorka jest na ekranie bardzo przekonywująca i doskonale odgrywa swoją rolę zimnej i pozbawionej emocji (do czasu) kobiety sukcesu. Dominuje ona na ekranie za każdym razem, gdy pojawia się w kadrze. Co najmniej uścisk dłoni należy się też ludziom, którzy przeprowadzali casting - bowiem Ryan Reynolds w sposób niemal kompletny uzupełnia kreację Sandry Bullock i tworzy razem z nią ekranową parę, którą chce się oglądać i która w pełni urzeka widza. Niejedna para odnajdzie w ich stosunkach analogie do własnej sytuacji i będzie potrafiła się utożsamić z bohaterami - a to jest bardzo ważny element, który wyróżnia dobry film spośród przeciętnych.

Nie sposób też nie wspomnieć o krajobrazach, które są nam serwowane podczas projekcji. Ekranowa Alaska jest urzekająca i jest kolejnym świetnie pasującym elementem układanki, tworząc nastrojowe tło dla wątku miłosnego. Ciekawostką jest to, że zdjęcia nie były robione na Alasce - choć każdy po wyjściu z seansu będzie przekonany, że właśnie tak było. Jeśli można pokusić się o jeszcze jedną ciekawostkę - Bullock, która na ekranie gra Kanadyjkę, jest w rzeczywistości oczywiście Amerykanką, natomiast Reynolds, w filmie dumny obywatel USA, jest tak naprawdę Kanadyjczykiem. Delikatna autoironia? Zapewne tak.

Podsumowując, „Narzeczony mimo woli" to naprawdę dobra pozycja, zdecydowanie wyróżniająca się na tle przeciętnych produkcji spod szyldu „komedia romantyczna". Zapewnia ona odstresowującą i niezobowiązującą rozrywkę i przez cały czas trwania trzyma wysoki poziom, powodując, że na twarzach widzów nieustannie gości uśmiech. Pomimo swojej przewidywalności, warto ją obejrzeć, chociażby po to, żeby po ludzku dobrze się pośmiać i obejrzeć wzruszającą historię. Mężczyźni, którzy zostaną siłą zaciągnięci na film przez swoje partnerki, również znajdą w nim coś dla siebie - Sandra Bullock w pewnym momencie pokazuje niemal wszystkie swoje wdzięki. I trzeba jej przyznać, że nie wygląda na czterdzieści pięć lat - może po tej rekomendacji panowie sami wyciągną swoje panie do kina na „Narzeczonego mimo woli". Naprawdę warto.

Wojciech Busz
(wojciech.busz@dlastudenta.pl)