Zombieland: Kulki w łeb - recenzja

W 2009 roku "Zombieland" zrobił na nas wielkie wrażenie. Świeże, pełne humoru podejście do opowieści o świecie ogarniętym apokalipsą zombie plus wciągająca historia i charyzmatyczni bohaterowie - to był przepis na sukces. 10 lat później, cztery główne gwiazdy obsady tamtego filmu mają już na koncie oscarowe nominacje, a Emma Stone może nawet pochwalić się statuetką na półce. I jakimś trafem wszyscy oni zapragnęli raz jeszcze wejść do świata "Zombieland" i zaserwować nam kontynuacje z podtytułem "Kulki w łeb". Czy to była dobra decyzja i warto wybrać się do kina? Przeczytaj recenzję!

Przed seansem można było mieć pewne obawy. Czy aktorzy będą mieli jeszcze tyle serca i zapału do tego projektu co 10 lat temu? Czy twórcy są w stanie zaproponować nam coś nowego? Czy kolejny horror komediowy o zombie zainteresuje widzów? Nas zainteresował, głównie z powodu wielkiego sentymentu do "jedynki". Po seansie wiemy też, że wszystkie pozostałe obawy rozmywają się jak mózg zombiaka rozwalony strzałem ze strzelby.

"Zombieland: Kulki w łeb" to jest znakomita kontynuacja, choć nie pozbawiona kilku małych wad. Zacznijmy jednak od zdecydowanie największej zalety - obsady, bo kapitalnie grają zarówno dobrze znani Woody Harrelson, Jesse Eisenberg, Emma Stone i Abigail Breslin, jak i nowi w obsadzie sequela - Zoey Deutch czy Rosario Dawson. Od głównej czwórki dostajemy po prostu więcej tego co było świetne za pierwszym razem, natomiast postać grana przez Zoey Deutch jest tak absurdalnie niepasująca do postapokaliptycznego świata, że nie można oderwać od niej wzroku. Śliczna, różowa, głupiutka tak, że aż urocza dziewczyna jest jak lalka barbie wstawiona do piaskownicy z samymi czołgami. Na kontraście do niej twórcy przedstawili nam silną i samodzielną bohaterkę graną przez Rosario Dawson, która z Woodym Harrelsonem ma naturalną chemię. 

W filmie znakomity jest humor sytuacyjny, z dziesiątkami scen akcji, które są szalenie krwawe i groteskowe jednocześnie. Do tego mamy oczywiście wiele odwołań do popkultury, innych filmów czy gwiazd Hollywood. Pojawia się nawet Bill Murray, dla którego jest to już drugi film o zombie w tym roku ( po "Truposze nie umierają"). "Kulki w łeb" powracają też do przezabawnych scen z serii "najlepsze zabicie zombie roku" co zawsze jest wielką frajdą dla widza. Nie obyło się także bez typowo amerykańskiego wątku uwielbienia do broni palnej, które twórcy zderzają tu z filozofią hipisowskiego pacyfizmu, średnio pasującego do świata po apokalipsie zombie.

Przechodząc do minusów tej produkcji, trzeba powiedzieć, że jak na tak długi przeskok w czasie, to niewiele się zmieniło. Nasi bohaterowie wyglądają i zachowują się tak samo, może z wyjątkiem Little Rock, która wyraźnie podrosła i to właśnie wokół jej postaci budowana jest główna oś fabularna. Dziewczyna ucieka w poszukiwaniu innych towarzyszy, a Wichita, Columbus i Tallahassee starają się ją odszukać, mając po drodze liczne przygody. Nieskutecznie próbowano rozwijać poszczególne relacje między postaciami i z tego wszystkiego ciekawy jest tylko wątek kryzysu w związku Wichity i Columbusa. Czepiać możemy się również... samych zombie. Twórcy niby już na wstępie informują nas o kilku nowych typach żywych trupów, ale w praktyce niewiele z tego wynika, bo zagrożeniem dla bohaterów jest tylko tzw. T-800 (nawiązanie do "Terminatora"). Najważniejsze jednak jest to, że te małe wady nie powinny odebrać wam radości z seansu, bo "Zombieland: Kulki w łeb" to bardzo udany sequel, który zasługuje na waszą uwagę.

Ocena końcowa: 7/10.

Michał Derkacz

Film zobaczyłem w kinie Cinema City Wroclavia.

fot. CTMG/United International Pictures