Premiera filmu Agnieszki Trzos - "Wieża"

„Wieża” to przypowieść o samotności i rozpaczliwej próbie spotkania się kobiety i mężczyzny. Z jednej strony opowiada starą historię o królewnie uwięzionej w wieży, z drugiej pokazuje, że na wieżach mieszkają również mężczyźni.

Bohaterami filmu są trzydziestoletni „single”, pochodzący ze świata reklamy, mediów, sztuki i biznesu. Ich losy opowiedziane są równolegle; wszyscy szukają uczuć i pragną zbudować z kimś związek, jednak prawie każdy z nich panicznie boi się bliskości i utraty kontroli nad własnym życiem. „Wieża” to współczesna opowieść o tęsknotach, pragnieniach i lękach, które towarzyszą spotkaniu kobiety z mężczyzną. Akcja filmu rozgrywa się w Warszawie; klimat zurbanizowanej metropolii potęguje poczucie alienacji i wyobcowania.

„Wieża" jest debiutem fabularnym Agnieszka Trzos. Reżyser zawartą w filmie historię postanowiła opowiedzieć z perspektywy kobiet. - Trzy bohaterki to trzy światy tego, w jaki sposób kobiety budują relacje z mężczyznami, relacje, które tak często obarczane są presją głębokich norm i stereotypów kulturowych (w tym seksualnych). W moim filmie metaforą opowiadanych historii jest baśń o królewnie na wieży należącej do kanonu historii miłosnych. Wiek dwudziesty przyczynił się do tego, że również mężczyźni zamykają się na wieży. Dziś młodzi ludzi w sposób nieświadomy, z przejmującą wiernością realizują ten mit - mówi Agnieszka Trzos.

Scenariusz i reżyseria: Agnieszka Trzos
Zdjęcia: Andrzej Musiał

Muzyka: Stanisław Sojka, Matt Kowalsky

Bohaterowie:
Ewa – Agnieszka Warchulska
Bartek – Robert Gonera
Beti – Agata Stawarz
Mateusz – Mariusz Zaniewski
Toksyk – Bartek Topa
Kasia – Zosia Bartoszewicz
Adam – Rafał Maćkowiak

Opinie o filmie:

Piotr Łazarkiewicz - reżyser
„Wieża” to współczesny film opowiadający o sferze emocjonalnej kobiet. Szerzej – o problemach identyfikacji emocjonalnej młodych, wydawałoby się szczęśliwych ludzi. Agnieszka Trzos traktuje swoich bohaterów z czułością, odsłaniając ich strefy intymne. Ten pozornie bezinteresowny, delikatny ton filmu, jest czymś rzadko spotykanym we współczesnym kinie polskim, zdominowanym przez filmy „w sprawie”. Myślę, że „Wieża” może bardzo dobrze zaistnieć na mapie polskiego kina. Nie tylko jako przykład „produkcji niezależnej”, ale także jako wyrazisty, odważny głos opisujący naszą rzeczywistość.

Ewa Modrzejewska – krytyk filmowy
„Wieża” to debiut fabularny Agnieszki Trzos, film niezwykle dojrzały i przemyślany kompozycyjnie. Perypetie kilkorga bohaterów, współczesnych 30-letnich singli, opowiedziane są równolegle, z dużą wiarygodnością psychologiczną i dbałością o obyczajowe tło. Reżyserka precyzyjnie prowadzi narrację, tworząc pewną intelektualną konstrukcję z odwołaniem do mitu uwięzionej w wieży księżniczki włącznie. Jednak film nie jest chłodny, wręcz przeciwnie – skupia się na emocjach, i te emocje w widzach porusza.

 

„Wieża” to film o samotności zainspirowany jedną z baśni Braci Grimm – historią o królewnie, która mieszka w wieży i czeka na królewicza. Rękę królewny zdobędzie ten, który się przed nią ukryje. Żadnemu się nie udaje - królewna ma dar widzenia. Może kontrolować całe królestwo, jednak robi to za jakąś cenę – odcina się od swoich uczuć, potrzeb i tęsknot. Wieża daje władzę, ale nie pozwala kochać i skazuje na samotność.

Kanon baśni o królewnie zamieszkującej wieże istnieje w naszej świadomości. To jedna z najstarszych historii opowiadających o relacji pomiędzy kobietą a mężczyzną. Czasami pobyt w wieży okazuje się dobry. Można się wtedy zdystansować do tego, co stało się w starym związku, i nie przeskakiwać od razu w drugi. W filmie mówię o chorym aspekcie bycia na wieży – o lęku przed miłością: o tym, że łatwiej jest żyć w świecie pozorów, masek, blichtru, powierzchownych relacji, niż odważyć się na budowanie związku z drugą osobą.

Pokazuję również, że na wieży mieszkają dzisiaj także mężczyźni. W tym sensie przekraczam tę baśń. Role między kobietami a mężczyznami zmieniły się do tego stopnia, że dzisiaj to właśnie mężczyźni odczuwają w większej mierze lęk przed zaangażowaniem się, bliskością, miłością. To oni zamykają się we wspomnianej wieży.

Opowiadam trzy równoległe historie. Jedna z nich jest o atrakcyjnej młodej kobiecie, która przebiera w facetach jak w rękawiczkach, i nie potrafi związać się z tym jednym. To świat, w którym lepiej być z kimś, kto nic do ciebie nie czuje, bo wtedy łatwiej tę osobę zostawić. Druga historia jest o dziewczynie, która bardzo pragnie się z kimś związać. Żyje jednak samotnie, bo nie może spotkać mężczyzny, w którym ze wzajemnością by się zakochała. W końcu pojawia się ten, na którego otwiera serce. Jednak po pewnym czasie mężczyzna wycofuje się – ucieka na tę symboliczną wieżę. Trzecia opowieść jest o mężczyźnie – o jego zamknięciu, obsesjach z tego wynikających, o lęku przed otworzeniem serca, a jednocześnie o wielkiej tęsknocie za miłością.

---