Głodni - recenzja

Recenzja filmu zdradza istotne elementy fabuły.

Gdyby "Whiplash" był nie był filmem o muzykach, tylko o kucharzach, to już w 2014 roku dostalibyśmy tajski dramat "Głodni". Produkcja ta zadebiutowała na platformie Netflix w dniu 8 kwietnia 2023 roku. Czy reżyser Sitisiri Mongkolsiri zaserwował nam wyszukaną potrawę, czy jednak jest to danie dawno po terminie przydatności do spożycia? Przeczytajcie recenzję filmu "Głodni"!

Kontrola ognia

"Głodni" to opowieść o Aoy – młodej i utalentowanej kucharce, której specjalnością jest street food. Kobieta gotuje codziennie w małej, rodzinnej knajpce, smażąc proste, ale doskonale smakujące dania z woka. Pewnego dnia zostaje zwerbowana do pracy u okrytego złą sławą, bezwzględnego, lecz niezwykle charyzmatycznego i wizjonerskiego szefa kuchni w tytułowej restauracji Hunger.

Szybko okazuje się, że praktyki, będące wielką szansą na rozwój, stają się dla Aoy ciężką szkołą życia. Bohaterka musi stawić czoła wymagającemu szefowi, ale też postawić sobie granicę, gdy jej moralność zostanie wystawiona na próbę. Gdzie leży kres w procesie dochodzenia do perfekcji i sławy? Czy pragnąc bycia tą wyjątkową, protagonistka nie zatraci prawdziwej siebie? A może rozwinie skrzydła, pokazując kim naprawdę jest? Czy kontrola ognia, jakiej się od niej wymaga, jest faktycznie kontrolą samej siebie?

Gorzki smak krwistego mięsa

Choć bohaterka w nowym miejscu pracy nadal miała „tylko smażyć”, to wejście na wyższy poziom, z większą presją oraz pracą z wyszukanymi, drogimi produktami, okazuje się ogromnym wyzwaniem. Całonocne próby przyrządzenia kawałka mięsa w taki sposób, by szef pozwolił samodzielnie gotować podczas imprezy dla bogaczy to dopiero początek. Scena z siekaniem dosłownie przypomina nam słynną kwestię „Nie moje tempo” z wspomnianego na początku "Whiplash", którego bohater zawsze musiał grać jeszcze szybciej aż do krwawiących rąk. W "Głodnych" krew również pojawi się i to kilka razy, w okolicznościach zupełnie niespodziewanych.

Ta droga, podczas której Aoy poznaje nie tylko drugie oblicze szefa, ale też innych kucharzy, całego restauracyjnego biznesu oraz oczywiście swoje, jest okupiona fizycznym bólem i wyrzeczeniami, gdy bohaterka zaczyna oddalać się od najbliższych, niezauważalnie, ale systematycznie zmierzając w miejsce o jakim marzyła. Paradoksalnie okazuje się, że dotarcie do kresu marzeń, wcale ich nie spełnia. Warto to obserwować, bo "Głodni" to bardzo uniwersalna historia o ludziach głodnych nie tyle dobrej kuchni, co wrażeń i sukcesu.

Reżyseria dobrze wysmażona

Ostateczne refleksje z tego seansu można odnosić nie tylko do kucharzy, ale także do pracowników innych zawodów, ale w tym filmie na kulisy gotowania wspaniałych i spektakularnie serwowanych potraw po prostu wyjątkowo przyjemnie się patrzy. Reżyser ogromną uwagę przywiązuje do wizualnej strony swego filmu, budując kontrast między ulicznym barem ze smażonym makaronem i ryżem oraz kapiącymi od złota iwentami dla gwiazd i polityków. Dla nich zapraszanie słynnych szefów kuchni jest tylko dodatkiem, powiększającym splendor i stopę życia. Natomiast dla gotujących to szansa na nowy rozdział i wielki krok w karierze. Pamiętajmy jednak, że gdy setki oczu patrzy na twoje dania, możesz dostać skrzydeł, ale też totalnie się skompromitować. Bardzo istotne jest tu zdanie, które wypowiada pod koniec szef Paul: - Oni nie są głodni moich potraw. Oni są głodni mnie.

Źle doprawione, ale dobre

"Głodni" to film, który świetnie się ogląda, ale historia, choć jest wciągająca, ma swoje wyraźne mankamenty. Można z czasem zauważyć, w którą stronę idzie kariera Aoy, a budowany między nią a szefem konflikt dość radykalnie skręca w kierunku pojedynku kucharzy, zamiast subtelniej odsłaniać prawdziwą twarz Paula. Mamy nawet wrażenie, że niepotrzebnie zrobiono z niego przerysowanego złoczyńcę, zamiast iść w niuanse, dramatyczne genezy postaci i dobre dialogi, jak podczas jego pobytu w szpitalu, gdy bohaterka wyzwoliła go od okropnego jedzenia, które tam podawano (skąd my to znamy?).

Podobnie wątek romantyczny pojawia się na siłę i niczego nie wnosi, a dodano go gdy scenarzysta uznał, że danie główne w postaci filmu z ładną i młodą bohaterką musi mieć jakieś pikantne przyprawy. Nie podoba nam się też banalny finał, który naturalnie idzie w stronę samonawrócenia bohaterki, odrzucającej życiową okazję, by wrócić do gotowania w rodzinnym barze dla biedaków. Ostatecznie jest to jednak film naprawdę udany, który może posmakować nie tylko miłośnikom historii w stylu "Ugotowanego" z 2015 roku. Miło, że miejsc na ten seans nie trzeba rezerwować z miesięcznym wyprzedzeniem. Spróbujcie tego, kiedy tylko najdzie was ochota!

Ocena końcowa: smaczne 7/10

Michał Derkacz

fot. materiały prasowe Netflix