Wonder Woman - kobieta sukcesu [RECENZJA]

Żadna superbohaterka nie zasługiwała tak bardzo na dobry film jak kultowa Wonder Woman. Fani tej, niezwykle ważnej (nie tylko) w popkulturze, postaci w końcu dostali solidną historię jej poświęconą. Przy okazji, kinowe uniwersum DC doczekało się filmu, którego zdecydowanie nie musi się wstydzić. "Wonder Woman" w reżyserii Patty Jenkins (pierwsza reżyserka w Hollywood z budżetem ponad 100 mln dolarów na produkcję) zdaje egzamin i prezentuje taką Dianę, na jaką czekali fani.

Na sukces filmu wpływa oczywiście kilka czynników. Przede wszystkim - obsada. Nic by z tej produkcji nie wyszło, gdybyśmy mieli problem z kreacją, zachowaniem, motywacją czy wyglądem głównej bohaterki. Na szczęście, nie ma się do czego przyczepić, a Gal Gadot wręcz trzeba pochwalić.
 
Być może to zasługa Patty Jenkins, że wycisnęła z Gadot wszelkie pokłady talentu, ale dla widza liczy się efekt końcowy. Ekranowa Diana, to zabójczo piękna, amazońska księżniczka, która z jednej strony jest waleczna, ambitna i zadziorna, a z drugiej - łatwowierna, naiwna i zagubiona w wielkim świecie ludzi, w czasach I wojny światowej (w filmie określa się ją jako "wielką wojnę").
 
To zderzenie Diany z nowym światem (po opuszczeniu wyspy amazonek - mitycznej Temiskiry) wypada zaskakująco dobrze, głównie za sprawą jej towarzysza. Steve Trevor szpieg, przez którego protagonistka trafia na wojenny front, to ciekawe połączenie beztroskiego luzaka z nieustraszonym, skłonnym do poświęceń bohaterem. Chris Pine w tej roli błyszczy w każdej scenie! Nie można tego powiedzieć o postaciach drugoplanowych, ale i oni mają tyle charyzmy, ile wymagała od nich fabuła.

Dobrą decyzją było także przedstawienie typowego origin story bohaterki i osadzenie akcji w czasie wojny. Jednak prowadzi to do sporego "konfliktu interesów" twórców, którzy jednocześnie chcą nam pokazać poruszające okropności wojny, z ofiarami wśród cywilów i urwanymi kończynami żołnierzy, jednocześnie posyłając w okopy półnagą piękność z mieczem, który (chyba w jakiś magiczny sposób) nigdy nie zabrudzi się krwią zabitych Niemców.

Nie powinno też dziwić, że czarne charaktery tego filmu są tak sztampowe i jednowymiarowo złe, jak to tylko możliwe. Są tu tylko po to, by Wonder Woman miała z kim walczyć. A jeśli już o scenach akcji mota, to trzeba zaznaczyć, że zrealizowano je dość nierówno. Sekwencja na froncie i potem w miasteczku robi wielkie wrażenie, ale już finał jest chaotyczny, przewidywalny i mało zajmujący.

Z resztą cała produkcja zdaje się być nieprzemyślana konstrukcyjnie. Początek jest świetny, środek zbyt rozwlekły i nudnawy, a finał choć satysfakcjonujący, to jednak nieco zawodzi brakiem oryginalności. Nie każdemu spodoba się humor, którego jest sporo, ale jest albo nietrafiony, albo seksistowski, albo "suchy".

Krzywdzące są jednak wszelkie narzekania na słabe efekty specjalne. Wizualnie "Wonder Woman" prezentuje się na tyle dobrze, na ile pozwalały środki finansowe, a niektóre ujęcia i kadry są wyjątkowo ładnie skomponowane. Ostatecznie "Wonder Woman" trzeba zaliczyć do udanych adaptacji komiksów i z niecierpliwością czekać na kolejne przygody tej bohaterki, tym razem już w zespole "Ligi Sprawiedliwości".

Michał Derkacz

Wonder Woman, reż. Patty Jenkins, prod. USA/ Chiny/Hongkong, czas trwania 141 min, dystr. Warner Bros. Entertainment Polska, polska premiera 2 czerwca 2017