Chora na siebie - recenzja

Norweski film reżysera Kristoffera Borgli pt. "Chora na siebie" swoją światową premierę miał 22 maja 2022 roku, natomiast w Polsce trafi do kin 3 lutego 2023 roku. Czy warto wybrać się na tę produkcję? Przeczytajcie recenzję filmu!

Fabuła

Film od producentów "Najgorszego człowieka na świecie" tym razem opowiada historię pracującej w kawiarni Signe, która swoją narcystyczną osobowością próbuje za wszelką cenę zwrócić na siebie uwagę innych ludzi. Jest w toksycznym związku z Thomasem, wschodzącym artystą współczesnym, który swoją teoretyczną karierę buduje na oszustwie – kradnie meble z miejsc publicznych, wystawiając je w innej kompozycji jako dzieła sztuki. Pewnego dnia, widząc artykuł o rosyjskim specyfiku, który wywołuje poważne choroby skórne i inne powikłania - Signe decyduje się na absurdalny wybór, który zaważy na całym jej życiu.

Związek Signe z Thomasem skupiony jest na ciągłej walce o atencję. Ich relacja ukazuje ciekawe spektrum psychologiczne. Thomas przedstawiony został jako typowy narcystyczny człowiek, który pragnie wybić się ambicjami i "talentem" ponad swoich przyjaciół, oczekując od otoczenia aprobaty.

Kobieta, decydując się na spożywanie dużych ilości rosyjskiego specyfiku – jest świadoma skutków tych tabletek, mimo to dokonuje tego wyboru. Za wszelką cenę marzy o tym, by ludzie w jej otoczeniu ją zauważyli, by autentycznie się o nią martwili, zamiast zajmować się swoim życiem - przede wszystkim Signe pragnie uzyskać atencję od swojego chłopaka Thomasa.

Analiza i problematyka filmu

W "Chorej na siebie" idealnie został przedstawiony aspekt osoby oczywiście narcystycznej, ale z osobowością wytworzoną skutkowo przez dzieciństwo, późniejsze środowisko oraz stopniowy zanik tożsamości i miłości wobec samego siebie. Signe wyrosła na kobietę potrzebującą opieki i atencji, przez co posunęła się do radykalnych zmian, celowych przemian wyglądu w wyniku choroby.

Przemiana Signe w wyniku nadużywania rosyjskich tabletek - nastąpiła w jej zdrowiu fizycznym, jak i w psychicznym. Zdeformowane ciało, skóra - w dzisiejszym świecie jest akceptowalnym aspektem, lecz w filmie przedstawione zostało to w sposób odrzucający, co zdecydowanie było zamiarem twórcy "Chorej na siebie". Szczególnie sceny pokazujące skutki uboczne przyjmowanych rosyjskich leków przez główną bohaterkę - widz może poczuć odpowiednie dla scen obrzydzenie, od którego nie sposób się odpędzić.

Ukazany został również kontrast między autentycznie niepełnosprawnymi osobami, które nie wybrały takiego życia oraz przeciwstawiona do nich Signe, która podjęła świadomą decyzję uszkodzenia swojego ciała.

Norweska tragikomedia

W norweski, humorystyczny sposób przedstawione zostały koleje życia Signe, lecz w tych sytuacjach zawarty jest ukryty lub jawny tragizm samej jej osoby oraz życia, jakie zdecydowała się wieść. Całość filmu jest oparta na ironicznym przedstawieniu środowiska narcystycznego oraz tego, jak potrzeba atencji może doprowadzić do obłędu. Mimo to widz może wyczuć głęboki dramatyzm i tragizm postaci przedstawionych w tym seansie i podjąć refleksję na temat, w jakim kierunku zmierza dzisiejszy świat.

Aktorzy wcielający się w poszczególnych bohaterów zostali dobrze obsadzeni w swoich rolach, ale mogło być lepiej. Kristine Kujath Thorp jako Signe stanowi najbardziej barwną i interesującą postać w filmie. Reszta aktorów drugoplanowych miała mniejsze szanse na ukazanie swojego bohatera. Jednak Erik Saether, grający Thomasa, dostał pole do lepszego przedstawienia swojej postaci, z którego nie do końca skorzystał.

W ostatniej scenie podczas terapii – Signe wypowiada zdanie "Kocham swoje życie", roniąc przy tym swoją łzę i mając w pamięci wszystkie przeżyte kulminacyjne chwile i upadki własnego życia. To zdanie pokazuje absurd między skrajnymi decyzjami Signe, a jednoczesnym przekonywaniu siebie o kochaniu swojego życia.  

Warto obejrzeć "Chorą na siebie" dla samego otrząśnięcia się i gwałtownego absurdu, wyolbrzymionego oraz przerysowanego postaciami uczestniczącymi w tym przedstawieniu narcystycznych popędów bycia sławnym i istniejącym nie tylko dla siebie, lecz przede wszystkim dla innych.

Ocena końcowa: 8/10

Aleksandra Bladosz

fot. materiały prasowe