Będąc Ślepym

Po skompletowaniu obsady, przed zespołem realizatorskim wchodzącego dziś na ekrany polskich kin  "Miasta Ślepców" stanęło bardzo trudne zadanie: pomóc aktorom wczuć się w sytuację człowieka, który nagle traci wzrok, doświadcza nieodwracalności ślepoty i wszystkich komplikacji z tego wynikających.

W tym celu zatrudniono na planie nauczycieli aktorstwa, którzy stali się "nauczycielami ślepoty": Christiana Duurvoorta i Barbarę Willis Sweets.

Po wielu rozmowach i długim czasie spędzonym w towarzystwie ludzi niewidomych, opracowali własny system, który miał nauczyć tych co widzą, poruszać się jak ślepcy.

Rozpoczęli pracę z aktorami od nauki poznawania świata - przestrzeni, rozróżniania dźwięków i zapachów. Następnie aktorzy uczyli się sami odszukiwać jedzenie, rozpalać ogień i atakować kogoś.

Wszystko zaczęło się jednak od tego, że każdy z aktorów musiał spędzić wiele godzin, zupełnie sam, w opasce na oczach, tak aby zrozumieć, jak to jest kiedy nie można polegać na swoich oczach. Z czasem aktorom zdjęto opaski i uczyli się poruszać z zamkniętymi oczami, aby w końcu grac z otwartymi oczami.

Główni aktorzy mogli grać w soczewkach, które czyniły ich ślepymi, z czego często korzystali, dzięki czemu mogli się skupić na grze, a nie na tym jak mają się poruszać udając ślepych.

- Na początku, korzystałam z tych soczewek, ponieważ było za wiele spraw do ogarnięcia, aby wypaść przekonująco. Jednak po 20 dniach przestałam z nich korzystać. Wtedy rozumiałam już swoja postać, to jak się porusza, kim jest - mówi Braga.

- Potrzeba wiele czasu, aby zrozumieć jak wygląda życie osoby niewidomej, jak sobie radzi w otaczającym świecie. Z czasem zaczynasz sobie zdawać sprawę z wielu rzeczy. Dla ślepych, przestrzeń jest tym co styka się z twoim ciałem. Ponadto ślepi przywiązują dużo więcej uwagi do dźwięków niż ludzie widzący - mówi Durvoort.

Meirelles był tak zafascynowany tymi warsztatami, że nie tylko sam w nich uczestniczył, ale nalegał i namawiał do tego wszystkich członków ekipy, nawet operatora, Cesara Charlone.

- Dla mnie najbardziej niesamowite było to jak odbierasz dźwięki - to jak je słyszysz, jak się zmieniają, jak wpływają na twoją percepcje. Tak więc w filmie, będziecie słyszeć o wiele więcej. Wszystkie odgłosy w filmie będą bardzo czyste, tak aby widzowie mogli zwrócić na nie szczególną uwagę - mówi reżyser.

- Na początku podchodziłem od tego z pewną obawą. Jednak Christian bardzo długo opowiadał nam jak nasze ciała będę postrzegały na nowo odkrytą rzeczywistość. To pozwoliło mi się poczuć pewniej i wypaść wiarygodnie przed kamerą - stwierdza Danny Glover.

Mark Ruffalo odkrył, że bycie niewidomym daje nowe możliwości wyrazu. - Najbardziej niesamowitą rzeczą w "byciu" ślepym, było to, jakie poczucie wolności dało mi to jako aktorowi. Kiedy nie widziałem, nie martwiłem się o to co robią moje ręce, czy jak wyglądam w tym ujęciu. W pewnym sensie przypominało to zabawę małych dzieci: Zamknę teraz oczy i nikt mnie nie będzie widział. Nauczyłem się ufać temu, co widzi reżyser, bardziej niż własnym oczom. Ten sposób odczuwania, doświadczania pomógł mi lepiej zrozumieć historię przedstawioną w filmie. W trakcie tych warsztatów, byliśmy sami na ulicy, z opaską na oczach w tłumie 20 nieznajomych i mieliśmy podążać za głosem dzwonka. Od razu wszyscy złapaliśmy się za ręce i zaczęliśmy poruszać grupą. Niemalże natychmiast wytworzyła się pomiędzy nami więź, pojawiło się wzajemne zaufanie. Myślę, że właśnie o tym pisał Saramago.

ip