"Aga" - slow cinema w najlepszym wydaniu [WIDEO]

Ten film będzie idealnym wytchnieniem od oscarowego przepychu. „Agá”, nowy film bułgarskiego reżysera Milko Lazarova, to jeden z najbardziej niezwykłych filmów Berlinale 2018. Pełna czułości oda do ginącego świata, powstała na przekór rzeczywistości, w której tylko dystans i emocjonalny chłód gwarantują przetrwanie. Premiera w Polsce już 25 stycznia 2019.

O filmie

Główny bohater "Agi" mieszka wraz z żoną w jurcie stojącej na zamarzniętych wodach rzeki Leny. Całe życie polował na renifery, których nie sposób już spotkać na białych równinach Republiki Sacha. Wieczorami pod stertą futer starzejąca się para opowiada sobie dawne mity, nijak już nie przystające do rzeczywistości, w której czyste niebo nad głowami Sedny i Nanuka przecinają srebrne nici samolotów, w której przetrzebiono zwierzęta, a jedyna córka “zdradziła” rodziców odchodząc do miasta. Prowadząc nas na skraj kopalni, Lazarov prowadzi  nas do końca mitu, którego nie ma już kto opowiadać. Dalej zionie już tylko wielka dziura, wielka pustka. W jej obliczu najcenniejszym diamentem okazuje się łza: bezcenne świadectwo współodczuwania.

Kopalnia diamentów w Mirnym w Jakucji to jedna z największych dziur w Ziemi, jakie wykopał człowiek. Trasa zjeżdżającej w dół ciężarówki ma długość dziesięciu kilometrów, średnica kopalni to 1200 metrów, głębokość: 520 metrów. Filmowana z drona potężna wyrwa przypomina ranę na ciele Ziemi - wyjątkowo bolesną, nieuleczalną. Podobny ślad - śmiertelnej choroby - nosi na swoim brzuchu starzejąca się Sedna (Feodosia Ivanova), czarne dziury zieją także na białych jak śnieg brzuchach polarnych lisów.

Scenariusz Lazarova i Simeona Wentsislavova wygrał w 2015 roku w Cannes nagrodę ScriptTeast im. Krzysztofa Kieślowskiego dla najlepszego tekstu z Europy Wschodniej.

Zobacz zwiastun

Milko Lazarov o filmie

Wiele myślałem o tym, jak właściwie doszło do mojego zaangażowania się w ten projekt. Najwyraźniej miał swoje źródło w moim dzieciństwie, kiedy czytałem książki o odkrywcach dalekiej Północy i bieguna południowego, o Roaldzie Amundsenie, o statku powietrznym... Żyłem tymi historiami, byłem bardzo wrażliwym dzieckiem. Któregoś dnia rodzice musieli zawieźć mnie do szpitala, bo podekscytowany dostałem palpitacji serca. Potem stwardniałem, okryłem się grubszą skórą. Ale wciąż mam w pamięci tamten "biały" okres, i wciąż jestem podekscytowany odwiedzając takie miejsca.

Nie miałem doświadczenia w pracy z aktorami - kiedy ich wybrałem, nie zajmowałem się nimi, unikałem prób. Nie, nie bałem się, że stracę przez pracę z nimi jakąś część energii, po prostu nie mieliśmy za dużo czasu, okres zdjęć był krótki. Zdaje się, że aktorzy nie powinni wiedzieć za wiele o tym, co reżyser ma w głowie, wtedy mogą być bardziej autentyczni - pozostaje pewien niepokój. Mam kolegów, którzy znajdują przyjemność w pouczaniu aktorów, co mają robić. Podejrzewam, że każdy ma swoje własne podejście, ale kiedy wybierasz aktora, on staje się twoim awatarem, niemal nieświadomie wprawia w ruch twoje pomysły. (transmedium.news)

Ta historia mogłaby wydarzyć się wszędzie – to opowieść o ostatniej rodzinie na Ziemi. Skierowaliśmy obiektyw w stronę tej małej społeczności, czyniąc z niej metaforę. Każdy projekt ma swoją charyzmę. Wybór Jakucji jako miejsca zdjęć był tutaj chyba największym wyzwaniem, jednak ludzie Sakha je unieśli, a jakucka przyroda znakomicie się mu przysłużyła. Kiedy przyjechaliśmy do Jakucka było -42 st. C, a kiedy zaczęliśmy kręcić, termometry zanotowały -30 st. C. Oczywiście mieliśmy odpowiedni sprzęt i nie przypominam sobie żadnych niebezpiecznych momentów na planie. (cineuropa.org)

Po prostu stawiam kamerę i sprawdzam, jak wygląda kadr. Nadal wierzę w to, że jedynym kryterium wyboru jest mój gust, jedyną zasadą, za którą pójdę, jest moje poczucie estetyki. Minęło tyle czasu, a moi europejscy i bułgarscy producenci nadal namawiają mnie na kolejny film, chociaż wiedzą, że jestem niechętny projektom, przy których nie mogę czuć się w pełni sobą. Prawdopodobnie miną lata zanim wymyślę nowy temat. Zawsze traktowałem pracę reżysera z największym szacunkiem, powtarzając za moim mentorem prof. Vladislavem Ikonomovem, że na ołtarze kina trzeba iść niczym ofiarny baranek. Pracując nad filmem – podejmując ryzyko tworzenia, „idziesz na rzeź”, przez cały czas jesteś o krok od spektakularnej katastrofy. Nie mogę powiedzieć: ok, zrobię tego rodzaju film, bo temat jest współczesny. Nie kapryszę, naprawdę chcę realizować filmy. No cóż, życie jest trudne, znajdujemy się na krawędzi przetrwania, ale pięcioletnie przerwy między filmami wprowadzają w moje twórcze życie bardzo dobry rytm. W czasie wolnym od kręcenia zajmuję się moimi dziećmi, bliźniakami Georgim i Marią, mam też trzy psy. Pomagam przy innych projektach, trzymając się blisko kina. (europost.eu)

MD/ip

fot. materiały prasowe