Pierwsza rozmowa niekontrolowana

W pewnej knajpie o pewnej porze zainaugurowaliśmy cykl prześmiewczych rozmów o festiwalu ENH. Ciąg dalszy nastąpi...

Matusiak Mirosław, szef działu Kultura: Marcinie, co powiesz o konkursie nowe filmy polskie?

Gębicki Marcin, redaktor naczelny: Konkurs filmów polskich...Uwagę zwraca to, że tytuły są raczej krótkie.

M: Może byś coś rozwinął chłopczyku.

G: Tytuły często zamykają się w jednym słowie „Chaos", „Przebacz", „Wstyd" i w zasadzie nie wiem co to oznacza. Te tytuły są raczej niekorzystne, może żyjemy w ciężkim społeczeństwie, ale znaczy to też, że łatwiej wyrazić negatywne uczucia jednym słowem, dobitnym.

M: Zwróć uwagę, iż bardzo znane nazwiska są obok nazw tych tytułów. Xawery Żuławski, Marcel Łoziński, Andrzej Seweryn, Krzysztof Krauze..

G: Tak. I to z jednej strony, ale też mamy Piotra Matwiejczyka, który jest przedstawicielem kina młodego i to jest takie starcie.

M: Niektórzy twierdzą, że jego najnowszy film nie będzie zbyt ciekawy chociaż sama obsada, w składzie: Artur Barciś, Marcin Dobrociński, Mirosław Baka, nie powinna położyć tego filmu.

G: Ja mam przeczucie, że ten film można opisać tytułem innego filmu z tego konkursu „Amerykański dla niezbyt zaawansowanych", czyli może to być kalka filmu amerykańskiego, a reżyser jest niezbyt zaawansowany. Myślisz, że to jest celowe, umieszczenie tych dwóch tytułów w jednym zestawieniu?

M: Hmm... Kto wie... Chociaż można go również porównać do filmu pod tytułem „Stroiciel trzęsień ziemi". Matwiejczyk poniekąd podpada pod ten tytuł.

G: Tak, tu się z tobą zgodzę. Ale popatrz na tę prawidłowość: pierwszy film z ósmym się tak koresponduje.. że jest Matwiejczyk, a tu jest „...dla niezbyt zaawansowanych...". Może są jakieś inne wzory...Na przykład tu jest „Plac Zbawiciela", „Jak to się robi?", czyli tu mamy akcent budowlany: jak się robi Plac Zbawiciela. Myślisz, że to jest jakieś przesłanie, że mamy niezbyt zaawansowanych budowlańców?

M: Ja myślę, że budowlańców zostawmy w spokoju, bo są akurat towarem deficytowym w naszym państwie, gdyż wszyscy wyjechali za granicę.
G: No to filmy polskie mamy w zasadzie omówione, myślę że tu nie będzie żadnych niespodzianek.

M: Kino bez przełomów, jednak z pewnością wybiorę się na „Wstyd" zobaczyć, czy on zawstydzi Matwiejczyka, czy wręcz przeciwnie. Czy stworzy pewien chaos...

G: Wręcz przeciwnie, czyli czy zawstydzi ciebie?

M: Tak, jeśli zawstydzi mnie będzie to bardzo dobre.

G: Ja uważam, że dobrze wybrałeś, bo to jeden z trzech filmów, które trwają 90 minut. Widać, że to jest optymalny czas trwania polskiego filmu na tym festiwalu. Gratuluję ci wyboru.

M: Dziękuję. Przejdzmy teraz może do filmów sezonu polskich...

G: Ja bym przeszedł do konkursu jednak, tego najważniejszego.. Bo ja chciałbym tutaj wspomnieć o filmie „Słońce" Alexandra Sokurowa, ponieważ oglądałem jego poprzedni film „Ojciec i syn" i bardzo mi się podobał, lecz inni mieli odrębne zdanie na ten temat. Stwierdzili oni, że „Słońce" jest dużo lepsze, więc myślę że będzie to bardzo dobry film

M: Zauważ, że w konkursie filmów zagranicznych są tylko, a może aż dwa filmy ze Stanów Zjednoczonych. Te filmy to „ Dzień noc dzień noc" i „ Daft Punk's Electroma"

G: Mhm.. Myślę, że kino amerykańskie niezależne jest jednak prężne tylko przesłonięte przez różne wytwory, które się tam kreują... „Ziarno w uchu"... to jest ciekawy tytuł. Jest to film z Chin więc pewnie jest o ziarnie ryżu. Jak myślisz jakie to będą perypetie z ziarnem ryżu..

M: Nie wiem, może ktoś sobie będzie wydłubywał ziarno ryżu z ucha..

G: Przez 110 minut?

M: Z ziarenka może powstać wielkie uczucie...

G: Ziarno w uchu to może być jakiś symbol..

M: A jak postrzegasz film „Die Hard"?

G: Film „Die Hard" to film mojej młodości...

M: Mi się „Die Hard" kojarzy z grą komputerową „Die Hard Trylogy", raczej bardzo nie pasuje do tego festiwalu, gdyż grafika w niej była bardzo słaba...nie poszerzy to za bardzo moich horyzontów.

G: Moje może poszerzyć, bo ja pamiętam jedną scenę z tego filmu i chciałbym więcej, więcej mieć w swojej pamięci bo pamiętam tylko jak Bruce Willis leży i krwawi.

M: Co ciekawe film ten jest w bloku pokazów specjalnych... Ja nie wiem co tu jest specjalnego w tym filmie..

G: Może w żadnym innym bloku się nie mógł znaleźć, na przykład w bloku „Mistrzowie" albo „Odkrycia".

M: Ciekawi mnie tytuł „Tiger" również w pokazach specjalnych, reżyseria Paweł M. Starost. Film wyprodukowany w Niemczech. Wiem, że jednym z gości festiwalowych będzie Dariusz „Tiger" Michalczewski, więc możliwe, że film będzie właśnie o nim...

G: Tak, możliwe... Możemy przejść do Sezonu 2005/2006, bo tu jest kilka bardzo dobrych filmów

M: Polskie...

G: Z polskich widziałem „Rozdroże Cafe"

M: Ja widziałem m.in „Odę do radości" i „Jestem"

G: Obejrzałem „Rozdroże Cafe" ze względu na Kazika, który tam śpiewa i poza Kazikiem w tym filmie jest mało ciekawego.

M: „Oda do radości", film trzech reżyserów, trzech scenarzystów: Anna Kazejak-Dawid, Jan Komasa, Maciej Migas. Według mnie Komasa zrobił to co zrobić powinien, co do dwóch pozostałych reżyserów mam lekkie zastrzeżenia.

G: Masz rację...

M: „Jestem" Doroty Kędzierzawskiej. Film o chłopczyku który jest.

G: To dobry film.

M: Na początku jest, w środku jest, na końcu też jest. I na końcu mówi, „jestem". Film fajny. Chociaż różne rzeczy o nim słyszałem. Na przykład faktem jest, że zrobiła go kobieta i dlatego wg niektórych film jest zbyt beksowaty, emocjonalny.

G: Emocjonalny.. Ale to jego bycie w tym filmie jest jakieś?

M: Jest jakieś, w pozytywnym tego słowa znaczniu.
G: Może przejdźmy do filmów zagranicznych, bo tu jest mnóstwo ciekawych pozycji..

M: Możemy długo dyskutować o filmie „Czas który pozostał".

G: Tak. Francois Ozon w formie dobrej.

M: W dobrej formie gejowskiej.

G: Tak. W dobrej formie gejowskiej.

M: Rozczula Cię ta historia?

G: Tak. Jednak powiem Ci, że tak. Ten gej jest chory na nieuleczalną chorobę

M: I umrze... Mi jednak najbardziej zapadła w pamięć scena, w której robi „to" ze swoim byłym chłopakiem. Ostatni raz w swoim życiu, na pożegnanie.

G: Ja pamiętam z tego filmu właśnie twarz tego jego chłopaka, strasznie charakterystyczny aktor. Ogólnie możemy powiedzieć, że Ozon tak, polecamy.

G: Polecił bym również film „Ukryte". To jest film wybitny moim zdaniem. Dużo z sobą niesie, to jest najlepszy film tamtego roku. Tam jest inteligencka francuska rodzina, która pewnego dnia dostaje taśmę wideo i na tej taśmie jest nakręcone ich dom wejście do ich domu. Ktoś ich obserwuje. Potem się okazuje, że to robi jakiś algierski imigrant, który się tam wychowywał z ojcem tej rodziny i tak się mści za te upokorzenia dając im sygnały różne, że nie zapomniał tych upokorzeń...Wyszedł tak jakoś przed tymi zamieszkami we Francji na tle rasowym i właśnie dobra diagnoza społeczna.

M: „Faktotum"

G: „Faktotum"? No... Olewator Matt Dillon, zdegenerowany, nonszalancki przekonany o swoje wielkiej twórczości...

M: Henry Chinasky.

G: W zasadzie film o niczym

M: O niczym? Świetna muzyka, to na pewno. Historia... ksiązki Bukowskiego jednak się lepiej czyta niż ogląda, chociaż Matt Dillon zrobił w tym filmie swoje.

G: Ja chciałem powiedzieć, że film „Faktotum" nie ma w sobie wielkiej historii, ale ma wielką postać. Henry Chinasky, abnegat i w ogóle frustrat ale sympatyczny,

M: No...

G: Postać, która wydaje się niesympatyczna budzi nasza sympatię. To jest dla nas nadzieja, bo jesteśmy niesympatyczni, a ktoś może nas polubić..

M: Fakt... fakt.. Ale zwróć uwagę na to, że Henry Chinasky grany przez Matta Dillona jest klonem Charlsa Bukowskiego, a Bukowski to zdeklarowany pijak, alkoholik, kobieciarz i hazardzista.

G: Można powiedzieć, że Chinasky jest alter ego Bukowskiego.

Notowała: Marta Mielczarek