Na potęgę nagiego torsu! (Conan 3D – recenzja)

„Conan Barbarzyńca 3D” jest tak prosty, jak motto, według którego żyje główny bohater: „I live, I love, I slay, I am content”. A to oznacza wakacyjną wyżynankę mózgów widzów.

Conan od urodzenia był nietypowy – przyszedł bowiem na świat w mało higienicznych warunkach na polu bitwy, a pierwszym smakiem, jaki poczuł, nie było mleko matki, tylko jej krew. Kiedy będąc dzieckiem jeszcze gustował w ubraniach, przepełniony był gniewem, który zyskał jeszcze większy ogień, gdy Khalar Zym (Stephen Lang), przybysz z „cywilizowanego” świata, przywiązał ręce ojca Conana do łańcucha, na którego drugim końcu było wiaderko z płynnym metalem, w ten sposób skazując go na śmierć. Dorosły Conan z Cymerii (Jason Momoa), już nie lubiący ciuszków na górną część ciała, tropi mordercę swojego tatusia, który tymczasem poszukuje potomka czystej krwi starożytnego ludu nekromantów, aby uruchomić maskę do wskrzeszania umarłych. Zstępną Acheronian okazuje się Tamara (Rachel Nichols), a Conan musi ją chronić i przy okazji wykorzystuje ją, żeby dostać się jak najbliżej Zyma.

Większość z nas miała w swoim życiu do czynienia z grami komputerowymi typu hack’n’slash, wśród nich najbardziej popularny tytuł to oczywiście obie części Diablo. „Conan Barbarzyńca 3D” to film właśnie rodzaju hack’n’slash – umięśniony Conan biega, tnie, rozbija głowy, przebija serca, babra się w krwi itd. Między kolejnymi rundami pojawiają się interludia, mające zaprezentować widzowi/graczowi prosty scenariusz i uzasadnić wyżynankę, która nastąpi chwilę później. Nawet postacie są podobne – barbarzyńca, czarodziejka, nekromanta, itp. I tak jak w grach hack’n’slash strategia odgrywa pomniejszą rolę, tak idąc na „Conana Barbarzyńcę 3D” można odłożyć mózg do słoiczka w kredensie i bezmyślnie delektować się efektami specjalnymi, ciekawą muzyką, dopracowanym trzecim wymiarem i zróżnicowaną choreografią brutalnych walk.

Wszyscy kochamy te momenty, w których bohater zanim zada wrogowi śmiertelny cios, zatrzymuje się na chwilę w zadumie i pomimo trwającej dookoła bitwy,  znajduje idealne, poetyckie słowa, przy akompaniamencie których rozdaje bilety w jedną stronę do piekła. Otóż w „Conanie Barbarzyńcy 3D” co druga scena walki kończy się właśnie w ten sposób, ale ku mojemu zdziwieniu, nie przeszkadza to tak bardzo i nie rujnuje wrażenia po masakrze. Poza tym, postać Conana jest naprawdę barwna  - co prawda, gra Jasona Momoa, nieustannie patrzącego spod byka, jest równie porywająca, co niedzielny Anioł Pański prosto z Torunia, jednak ma on swoje chwile chwały, w których prezentuje się jako archetyp prawdziwego mężczyzny, urzekającego swoim brakiem subtelności w stosunku do kobiet – bardziej z niego jaskiniowiec, ciągnący za włosy na legowisko, niż szarmancki Casanova.

Arnold Schwarzenegger dostał rolę Conana z Cymerii, kiedy był jeszcze biseksualnym ulubieńcem środowisk gejowskich. Występem w nowej wersji  „Conana Barbarzyńcy 3D”, Jason Momoa też prawdopodobnie zyska wianuszek wiernych fanek i fanów, podziwiających jego wyrzeźbione ciało i chcących być traktowanymi po barbarzyńsku. Nota bene, film ten aż roi się od możliwości przerobienia go na spójny film pornograficzny. Poza pojawiającą się sceną łóżkową Conana i Tamary, można by było wpleść wątki miłosne między Conanem i czarnoskórym Artusem, Tamarą i Marique czy Marique, czarownicą-córką Khalara Zym, a jej ojcem. Dialogi do tego filmu już są – obecne pasują idealnie, teraz wystarczy tylko zamienić sceny walki na miecze na sceny z „mieczami”. Wybaczcie, to tylko mój chory umysł.

Aspekt konfliktu między „dobrym” barbarzyństwem, zbliżonym do natury, niezabijającym bez potrzeby, a „złą” cywilizacją z chciwością, okrucieństwem i innymi jej przywarami, został w nowej wersji „Conana Barbarzyńcy” zaledwie wspomniany, więc nie ma co się nad tym zbytnio rozwodzić. W „Conanie” zdecydowanie brakuje większych dawek humoru, o które aż się prosi sam zamysł mściciela bez koszulki. Poza tym, jako sposób na wieczorny, niezobowiązujący relaks w 3D, „Conan Barbarzyńca” to całkiem ciekawa propozycja. Czy godne wskrzeszenie legendy? Zobaczymy za parę lat, która wersja będzie bardziej pamiętana.

Conan Barbarzyńca, reż. Marcus Nispel, prod. USA, czas trwania 112 min, dystr. Monolith Films, premiera 19 sierpnia 2011

Wojciech Busz
(wojciech.busz@dlastudenta.pl)

Recenzja powstała dzięki uprzejmości: