GranatowyPrawieCzarny

GranatowyPrawieCzarny to stan umysłu, to niepewna przyszłość, to kolor: kolor, który nie zawsze rozpoznajemy i który zmienia się w zależności od światła, otoczenia i nastroju.

Jorge (Quim Gutiérrez) niewiele ma do stracenia. Dokładnie tyle, aby bez żalu zacząć życie na nowo. Pożegnanie z despotycznym ojcem, dozorcą w jednym z drogich apartamentowców, przebiega na tyle burzliwie, że ten dostaje udaru mózgu. Dla Jorge czas zatrzymuje się w miejscu.

Siedem lat później Jorge nadal opiekuje się sparaliżowanym i przejawiającym początki demencji ojcem. Od dnia wypadku zajmuje również jego posadę - sprząta i nadzoruje apartamentowiec, w którym, na dodatek mieszka jego dziewczyna. Natalia (Eva Pallarés), studentka farmacji, jest i trochę ładna i trochę nudna. Lepiej sytuowana niż Jorge powoli zaczyna dostrzegać urok przebywania w towarzystwie kolegów - studentów. Resztki czasu Jorge poświęca nauce: kończy szkołę biznesu - przepustkę do lepszego życia. Życia, w którym nosi się garnitury z wystaw drogich sklepów i w którym nie trzeba zmieniać pieluch ciężko chorym rodzicom. Wraz z Jorge marzy jego najlepszy kumpel - Israel (Raúl Arévalo). Israel, trochę zagubiony i nieokreślony seksualnie, spędza godziny na dachu wieżowca podglądając klientów pobliskiego salonu masażu. Młody i przystojny masażysta zawładnie nie tylko jego myślami.

Antonio (Antonio de la Torre) to romantyczny twardziel. Miłośnik tatuaży (wyłącznie z tygrysami), i ostatnio warsztatów teatralnych. Antonio, w przeciwieństwie do swojego brata Jorge, ma mnóstwo do stracenia, zwłaszcza - czasu. W więzieniu czas płynie dużo wolniej. Głównym (i jedynym!) efektem warsztatów teatralnych jest namiętny romans Antonia z Paulą (Marta Etura), odsiadującą wyrok w żeńskiej części zakładu karnego. Po miesiącu skrytego seksu za kotarami wiezięnnej sali teatralnej Paula oznajmia, że chce mieć dziecko.

Dzięki bratu Jorge poznaje Paulę i nawiązuje z nią niezwykłą relację. Emocje, które ich połączą, obojgu pozwolą odkryć to, co w życiu najważniejsze.

W efekcie wszystko może się zmienić... Ale czy musi?

REŻYSER O FILMIE
„GranatowyPrawieCzarny" to opowieść o ludziach, którzy walczą przeciwko swojemu przeznaczeniu, przeciwko temu, co prawdopodobnie zostało „zapisane gwiazdach". Bohaterowie zostali schwytani w pułapkę, znajdują się niejako za szklaną szybą, tak delikatną, że niemal niedostrzegalną, mimo to jednak niemożliwą do zignorowania. Szklana szyba oddziela ich od ich marzeń, czegoś, do czego zdążali, ale zapomnieli o tym w wirze codzienności, tak samo, jak ryba w akwarium zapomina o morzu. Bohaterowie to ludzie, niezdolni do rozróżnienia tego, czego pragną od tego, czego potrzebują; ludzie, którzy przechodzą przez trudny okres wyborów i rezygnowania z tego, co tak naprawdę nie jest istotne. Muszą się nauczyć akceptować własne ograniczenia, ujawniające się w powolnym procesie uczenia się życia. W efekcie dochodzą do punktu, który niejednokrotnie bardzo różni się od tego, co sobie wymarzyli. Nie oznacza to jednak, że są niespokojni czy niezadowoleni.

Daniel Sánchez Arévalo

REŻYSER O PRODUKCJI FILMU

Tak, przyznaję, byłem jedym z tych, którzy chcieli zostać biznesmenami albo maklerami, jak Gordon Grekko (niesamowicie zagrany przez Michaela Douglasa w filmie „Wall Street"). Kiedy skonczyłem studia, zdałem sobie sprawę, że zawodem, który mnie interesuje, nie jest ten, który oglądałem w filmie „Wall Street', ale ten, wykonywany przez osobę, której tak długo udało się mnie zwodzić. Oliver Stone nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, ile zamieszania spowodował w moim życiu. On i jemu podobni. Teraz, po 10 latach spędzonych na pisaniu scenariuszy telewizyjnych, po otrzymaniu tytułu magistra na Wydziale Filmowym Uniwersytetu Columbia (Nowy Jork) i po wyreżyserowniu setek filmów krótkometrażowych, podjąłem wyzwanie zrobienia swojego pierwszego filmu pełnometrażowego. Nareszcie! Moja szansa na przywabienie młodych widzów... I jedyną rzeczą, o której jestem w stanie myśleć, jest: czy nie byłoby lepiej pracować w banku?

Wciąż nawiedza mnie jedna myśl: skończyć. A jednocześnie towarzyszy jej absurdalna chęć niedokończenia „zadania", zostawienia rzeczy zrobionych do połowy. Reżyserowanie filmu to proces długoterminowy i kiedy raz się powie się „start", nie można się zatrzymać, dopóki wszystko się nie zakończy. (...) Oprócz wielu innych powodów, najważniejszymi są oczywiście pieniądze i praca ludzi, zaangażowanych w realizację danego projektu.

To właśnie największa obsesja, która towarzyszyła mi, zanim nawet zacząłem jeszcze myśleć o wyreżyserowaniu filmu pełnometrażowego: nie lęk przed byciem niegotowym, ale poczucie bycia gotowym. (...) José Antonio Félez, mój producent, złożył mi ofertę współpracy, zanim w ogóle powstał zarys scenariusza - po prostu chcieliśmy razem pracować. Miałem wielkie szczęście, że mogłem robić wszystko według własnego harmonogramu, na swój sposób, w swoim własnym rytmie. To był mój czas, moja droga, którą mogłem iść powoli, ale pewnie, krok po kroku, aż do momentu, w którym stwierdziłem: jestem gotów. (...).

Podczas reżyserowania „GranatowyPrawieCzarny" - swojego pierwszego pełnometrażowego filmu otrzymałem rzetelne i mocne wspracie, zarówno artystyczne, jak i techniczne. Miałem obok siebie ludzi, którzy wierzyli we mnie od samego pczątku i z którymi nawiązałem ważne i bliskie relacje. Dzięki temu podczas pracy czułem się jak w domu.

Dziś, kiedy skończyłem pracę nad filmem i mogłem powrócić do cudownej samotności scenarzysty, zdałem sobie sprawę z tego, że wcale nie osiągnąłem celu, że to dopiero początek i że nie mogę już porzucić reżyserowania filmów. Muszę iść dalej - i chcę tego. Ciągle potrzebuję ludzi, z którymi pracowałem podczas swojego pierwszego filmu. Chcę się od nich uczyć, dyskutować z nimi, rozwijać dzięki nim swój talent.

DANIEL SÁNCHEZ ARÉVALO

Urodził się w Madrycie 24 czerwca 1970 r., ukończył Wyższą Szkołę Biznesu i Administracji. Od 1993 r. jest scenarzystą w Hiszpańskiej Telewizji i autorem scenariuszy do takich seriali, jak: „Farmacia de guardia", „Querido maestro", „Ellas son asi" oraz „Hospital Central". Nagrodzony Stypendium Fulbrighta, ukończył Wydział Filmowy Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, i tam właśnie rozpoczął karierę jako reżyser.

Po powrocie do Hiszpanii dwukrotnie rok po roku (w 2002 i 2003) wygrał Notodofilmfest, otrzymując Nagrodę Jury oraz Nagrodę Publiczności za filmy „Gol" oraz „Express". Drugi z nich otrzymał ponadto nominację do Nagrody Hiszpańskiej Akademii Filmowej GOYA jako najlepszy film krótkometrażowy. Pierwszy film krótkometrażowy Arevalo, „Fisicia II", otrzymał łącznie 50 nagród, w tym był jednym z filmów, które ubiegały się o nominację do Oscara 2005 w kategorii filmów krótkometrażowych. Scenariusz do filmu „La culpa del alpinista", który z kolei otrzymał ponad 20 nagród, napisał światowej sławy hiszpański reżyser Julio Medem. Film ten był pokazywany na 61. Mostra Di Venezia, w oficjalnej części Corto Cortissimo.

„GranatowyPrawieCzarny" jest jego pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym.

GranatowyPrawieCzarny
Tytuł oryginału: AzulOscuroCasiNegroScenariusz i reżyseria: Daniel Sanchez Arevalo

Scenariusz i reżyseria: Daniel Sanchez Arevalo
Zdjęcia: Juan Carlos Gomez
Muzyka: Pascal Gaigne
Dźwięk: Jaime Barros
Montaż: Nacho Ruiz Capillas
Producent: Jose Antonio Feles

Występują:
Jorge - Quim Gutierrez
Paula - Marta Etura
Israel - Raul Arevalo
Antonio - Antonio de la Torre
Andres - Hector Colome
Natalia - Eva Pallares
Fernando - Manuel Moron
Ana - Ana Wagener
Roberto - Roberto Enriquez

Produkcja: Hiszpania, 2006
Czas projekcji: 105'
Premiera: 30 marca 2007

NAGRODY I NOMINACJE m.in.:

2007 - Cinema Writers Circle Awards (Hiszpania) - nominacja do CEC Award w kategorii najlepsza aktorka - Marta Etura

2007 - Goya Awards (nagroda Hiszpańskiej Akademii Filmowej) - najlepszy nowy reżyser (Daniel Sánchez Arévalo), najlepszy aktor (Quim Gutiérrez), najlepszy aktor drugoplanowy (Antonio de la Torre)

2007 - Goya Awards (nominacje Hiszpańskiej Akademii Filmowej) - najlepsza aktorka (Marta Etura), najlepsza filmowa piosenka (kompozytor: Alba Gárate, tytuł: „Imaginarte"), najlepszy scenariusz (Daniel Sánchez Arévalo)

2006 - Málaga Spanish Film Festival (nagroda) - Silver Biznaga dla najlepszego scenariusza oraz Nagroda Specjalna Jury dla reżysera

2006 - Málaga Spanish Film Festival - nominacja do Golden Biznaga dla reżysera

2007 - Hiszpańska Federacja Filmowa - nominacje dla Marty Etura (najlepsza rola kobieca), Any Wagener (najlepsza rola drugoplanowa), Héctora Colomé (najlepsza męska rola drugoplanowa), Antonio de la Torre (najlepsza męska rola drugoplanowa) oraz nominacje do nagród specjalnych w kategoriach „najlepsza rola męska" dla Raúla Arévalo i Quima Gutiérrez

2006 - Stockholm Film Festival (nagroda) - najlepszy debiut reżyserski - Daniel Sánchez Arévalo

2006 - Toulouse Cinespańa - nagrody w kategoriach najlepszy aktor (Quim Gutiérrez i Antonio de la Torre), najlepsza aktorka (Marta Etura)

2006 - Toulouse Cinespańa - nagroda Violette d'Or dla reżysera

2006 - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji (nagrody) - Label Europa Cinemas oraz UAAR Award dla reżysera

2006 - Butaca Awards (nominacja) - najlepszy hiszpański aktor - Quim Gutiérrez