Facet na skuterze może wszystko (Larry Crowne...)

Ciepła komedia na ciepłe wieczory i nie tylko – „Larry Crowne – uśmiech losu”, przesiąknięty optymizmem, to dobra odskocznia od zbyt często zbyt ponurej rzeczywistości.

Kilkadziesiąt lat temu, Larry Crowne (Tom Hanks) dokonał wyboru – zamiast college’u, zdecydował się na służbę ojczyźnie i zaciągnął się do marynarki, gdzie spędził 20 lat jako kuchenny specjalista. Teraz musi ponieść konsekwencje tamtego wyboru – zostaje zredukowany w pracy, ma kłopoty ze spłaceniem hipoteki po rozwodzie, a życie go nie rozpieszcza. Na szczęście ma przyjaciół: jego sąsiad Lamar (Cedric The Entertainer) pcha go w kierunku studiów, gdzie na zajęciach z retoryki poznaje piękną panią profesor Mercy Tainot (długonoga i jak na swój wiek ostra Julia Roberts), zgorzkniałą, nieczerpiącą już radości z uczenia i mającą swoje problemy z mężem, uzależnionym od pornografii pt. biusty XXXL. Larry w szkolnej ławie poznaje także Talię (Gugu Mbatha-Raw), która zmienia jego styl życia, namawiając go do kupna skutera, przemeblowując mu dom, szafy z ubraniami czy fryzurę. Po to upadamy, żeby się podnieść, a Larry Crowne jest tego idealnym przykładem.

Reżyseria: Tom Hanks. Scenariusz: Tom Hanks i pani z „Mojego wielkiego greckiego wesela”. W roli głównej: Tom Hanks. O klasie tego aktora niech świadczy chociażby liczba nagród, które zdobył, z dwoma Oscarami na czele. Najsłynniejsze komedie romantyczne z nim w roli głównej to chyba osławione „Masz wiadomość” i „Bezsenność w Seattle”. Raczej nieczęsto występuje w tym gatunku filmowym, a co dopiero za kamerą. Jednak jak można się domyślić, swoją rolę poczciwego, pięćdziesięcioletniego pana, odbudowującego swoje życie, odtwarza bezbłędnie. Sekunduje mu przy tym młodziutka Mbatha-Raw, autentyczna w tym, co robi oraz rzadziej pojawiająca się na ekranie Julia Roberts, która akurat zjadła zęby na komediach romantycznych. Aktorsko – w zasadzie bez większych zarzutów, a postacie zazdrosnego chłopaka Talii i Steve’a Dibiasi idealne.

Jeśli chodzi o scenariusz, to nikt raczej nie ma wątpliwości, że jest on tak przewidywalny, jak disney’owska kreskówka z dawnych lat – księżniczka musi odnaleźć swojego księcia, żaba księżniczkę itp. Świetne jest jednak to, że Hanks i Vardalos, podczas pisania scenariusza, nie popadli w pułapkę ckliwości i sztucznie rozczulających scen, wywołujących u widza tylko wstyd i zażenowanie. Chwała im za to, bo kolejnego „Zmierzchu” czy „Transformers 3” bym nie zdzierżył.

Podnoszony zarzut braku chemii pomiędzy Julią Roberts a Tomem Hanksem, który to brak mi osobiście nie rzucił się bardzo w oczy, zapisałbym paradoksalnie poniekąd na korzyść „Larry Crowne – uśmiech losu”. Dlaczego? Bo dzięki temu jest bardziej prawdziwy. Nawet, jeśli scenariusz jest naciągany – rzadko kiedy podnoszenie się po upadku jest tak prostolinijne – to nieudolność, z jaką ta dwójka np. się całuje, jest dla mnie słodka. In plus zapisać należy także przełamanie pewnego schematu, który można było ostatnio zaobserwować w komediach romantycznych – w roli kochasiów występowali młodzi i piękni z pierwszych stron pudelkopodobnych, tymczasem Tom Hanks niekoniecznie przynależy do kategorii przystojnych mięśniaków, co szczególnie potwierdza jedna scena w filmie, ukazująca jego tatusiowate „wdzięki” (jednocześnie bardzo autoironiczna, co się chwali).

Po pierwszych opiniach krytyków można się było obawiać klapy, tymczasem według mnie dostaliśmy film ciepły jak letni wiaterek, opływający postać śmigającą na skuterze. „Larry Crowne – uśmiech losu” ma swoje lepsze i gorsze momenty, jest przewidywalny i solidny aktorsko, choć bez wodotrysków. Przede wszystkim jest jednak na wskroś pozytywny, a rolka z filmem pewnie jest uśmiechnięta od ucha do ucha. Jeśli szukasz realizmu i melancholii, to znalazłeś się w złej sali kinowej. Ale jeśli chcesz się pośmiać z dobrego humoru i natchnąć nadzieją, Larry Crowne z chęcią zabierze cię na wycieczkę do krainy pt. „i żyli długo i szczęśliwie”.

Larry Crowne - Uśmiech Losu, reż. Tom Hanks, prod. USA, czas trwania 99 min, dystr. USA, premiera 1 lipca 2011

Wojciech Busz
(wojciech.busz@dlastudenta.pl)

Recenzja powstała dzięki uprzejmości: