Emma Kiworkowa o "Przyrzeczeniu": Miałam łzy w oczach

W filmie „Przyrzeczenie”, każdy z bardzo licznej diaspory ormiańskiej rozsypanej po całym świecie, znajdzie cząstkę siebie. W Polsce żyje około 40 tysięcy Ormian. Jedną z nich jest Emma Kiworkowa, która nie kryła łez wzruszenia po seansie filmu. Za jej piękną twarzą chowa się ból, którego nie jest w stanie uleczyć czas.

- Jestem ogromnie wzruszona, że w tym roku rocznica Rzezi Ormiańskiej zbiega się z premierą filmu „Przyrzeczenie”, którego fabuła dzieje się na tle tych tragicznych wydarzeń - powiedziała Emma Kiworkowa. - To dobrze, że powstał ten film, bo może dzięki niemu świat zwróci uwagę na ogromną skalę tego wydarzenia. Zdecydowana większość historyków potwierdza, że na ludności ormiańskiej dokonano ludobójstwa, jednak przez wiele lat nad tą zbrodnią panowała zmowa milczenia, choć przecież w Rzezi Ormiańskiej zginęło około 1,5 mln Ormian. Ja z racji swojego pochodzenia podeszłam do seansu bardzo emocjonalnie, nie ukrywam, że jeszcze długo po jego zakończeniu nie mogłam dojść do siebie.

Emma Kiworkowa jest z pochodzenia Ormianką. Jej prababcia Arfenia Safaryan wywodziła się z arystokratycznego rodu zamieszkującego Imperium Osmańskie, a dokładniej okolice miasta Van. Właśnie w tym mieście w trakcie rzezi uratowało się dwoje Ormian. Jedną z tych osób była Arfenia...

- Prababcia miała 12 lat, kiedy do ich rodzinnego domu wtargnęli osmańscy żołnierze i bestialsko zamordowali wszystkich - opowiada Emma Kiworkowa. - Na szczęście prababcia razem ze swoim 14-letnim bratem Dzumszudem była wtedy u cioci. Ciotka w tym samym czasie dowiedziała się, że mąż i pozostali członkowie jej rodziny zostali napadnięci i zamordowani w jednej z fabryk rodzinnych. W jednej chwili spakowała to, co miała najcenniejsze - biżuterię i trochę pieniędzy. Zabrała czwórkę swoich dzieci, a także moją prababcię Arfenię i jej brata. Tak zaczęła się jej podróż. Nie wiedziała nawet dokąd zmierza. Uciekała przez góry, licząc na to, że ta droga będzie wolna od osmańskich żołnierzy. Podróż z szóstką dzieci była bardzo ciężka. Nie mieli co jeść, gdzie spać, dzieci szybko zaczęły chorować. Zanim dotarła na Kaukaz Północny, pochowała wszystkie swoje dzieci. Ocalała jedynie jej siostrzenica, czyli moja prababcia i jej brat. Losy pozostałej rodziny z Van po dziś dzień nie są znane...

Emma Kiworkowa nie znała osobiście ludzi, którzy przeżyli ludobójstwo, jednak widzi jak duże piętno wywarły na jej rodzinie te tragiczne wydarzenia. - Jeszcze długo po obejrzeniu tego filmu miałam łzy w oczach i zastanawiałam się, jak to było z moją rodziną - opowiada.

Dziś Emma stara się kultywować tradycje swoich przodków i przekazywać je córkom. Jedną z najważniejszych tradycji jest kult osób starszych. Babcia Emmy, która urodziła się 10 lat po ludobójstwie, nie miała możliwości poznania swoich przodków, dlatego bardzo dba o to, aby rodzina spotykała się podczas tradycyjnych ormiańskich obiadów i przekazywała sobie wartości oraz wiedzę na temat rodzinnych korzeni. Jej dziadek, który znał osiem języków i dbał o edukację dzieci i wnuków, powtarzał jej zawsze, że jak się dużo dostało od losu, to trzeba się tym dzielić. Dlatego Emma zaangażowana jest w działania filantropijne.

Kiedy przyjechała do Polski, nie znała nawet języka, nie stanęło to jednak na przeszkodzie, by ukończyć stomatologię, a nawet zrobić doktorat z ortodoncji. Zgodnie z mądrością przekazaną przez dziadka dzieli się tym, co dostała od losu. Prowadzona przez nią Fundacja Wiewiórki Julii charytatywnie dba o zęby dzieci z domów dziecka, z ubogich rodzin, a także dzieci w śpiączce w Klinice Budzik Ewy Błaszczyk. Fundacja ma filię w Armenii, tam także dba o stan higieny jamy ustnej dzieci przebywających w domach dziecka.

ip